Een kwartier voor het spreekuur begint gaat de deur van het doktershuis al open. Het loopt tegen achten als ik naar binnen ga. Er zitten drie mensen in de wachtkamer op de rotanstoeltjes, met uitzicht op de nog stille gracht. Een wat oudere mevrouw, een vrolijke jonge man en Tilly, een van mijn buurvrouwen. De deur naar de gang blijft open. De oude mevrouw leest een van de tijdschriften, de jongeman luistert naar zijn iPod en de buurvrouw en ik begroeten elkaar.
We worden afgeleid door een luid gesprek, verderop in de gang: “Een sloerie ben je, een ordinaire del!” Het is de vrouw van de dokter die ook de administratie doet. Ze haalt fel uit. Tilly en ik kijken elkaar verbijsterd aan. “Hoe haal je het in je hoofd! Je hebt hem uitgedaagd, je weet precies hoe dat moet!” Er klinkt zacht gehuil en een wat aarzelend antwoord dat we niet kunnen verstaan. Tilly doet de deur dicht, maar ook door die dichte deur horen we hoe de tirade voortduurt. “Weg moet je, nu”, hoor ik duidelijk. Even later wordt de voordeur met een klap dichtgeslagen, een kleine, nog jonge vrouw loopt de trap af, een koffertje in haar hand, het hoofd gebogen.
Dan gaat de deur open, de doktersvrouw staat met een rood aangelopen hoofd in de deuropening, een lok van haar opgestoken haar hangt langs haar wang. “Laat die maar open zegt ze”, en verdwijnt naar achteren, naar het woonhuis.

Het is acht uur en de dokter komt uit zijn spreekkamer. Fris gewassen, glad geschoren, een mooie man met dik, donker haar.  “De eerste mag naar binnen” zegt hij, zich van geen kwaad bewust.