Eigenlijk niet eens een dorp, maar wel een maintenee …

Het nieuwe huis dat naast ons werd gebouwd was een ideale speelplek: nauwe doorgangen, betonnen trappen, met een onaf terras, een meter boven de grond waar je vanaf kon springen als je het durfde. We mochten er natuurlijk helemaal niet komen, maar dat maakte het alleen maar spannender. Na een jaar was het huis klaar en kwam mevrouw Kapteyn* er wonen. Een kleine villa, met dichte begroeiing aan de voorkant, geen inkijk dus. Mijn strenge tante nodigde haar nooit uit voor een glaasje sherry. We mochten wel groeten, maar niet op bezoek. Maar ook dat deden we toch. Mevrouw Kapteyn had een pekinees en altijd heerlijk chocolaatjes. Ze schonk ranja voor ons in. Ze had heel zacht haar en ze rook zo lekker, meer kan ik me van haar niet herinneren.

Wanneer ik iets vermoedde weet ik niet meer, misschien was het een van de andere buurvrouwen die haar mond voorbij praatte, maar er was iets met mevrouw Kapteyn, iets waar zachtjes over gesproken werd zodat de kinderen het niet konden horen, of – en dat gebeurde regelmatig – ging het gesprek verder in het Frans zodat we er niets van konden begrijpen. Het woord maintenee is blijven hangen.

Veel later toen ik nog eens terug kwam in het mooie laantje sprak ik een bewoner van een van de later gebouwde bungalows. Hij woonde er al vanaf eind jaren vijftig en sprak graag over vroeger. Mevrouw Kapteyn was nog niet zo lang geleden overleden. Ze had altijd alleen gewoond in dat aardige huis, vertelde hij. Ze was de vriendin van een rijke fabrikant uit Rotterdam. Ook toen ze al ver in de zeventig was kwam hij altijd één keer in de week langs, in zijn donkerblauwe Jaguar. ‘Een oude maintenee dus’, zei ik. ‘Inderdaad, dat kan je wel zeggen, maar een schat van een mens hoor!’

* Natuurlijk heette ze anders, maar uit beleefdheid noem ik haar mevrouw Kapteyn, zoals ik in al mijn verhalen gegevens aanpas, verander of anders noem. De werkelijkheid is niet te vangen, wil ook niet gevangen zijn.