Charles den Tex is zeker een van onze beste thrillerschrijvers. Won al drie Gouden Stroppen en hij blijft maar mooie boeken publiceren. De erfgenaam, zijn laatste boek, is wat trager dan gewoonlijk, maar wel venijnig en gaat nu eens niet over identiteitsfraude, maar over de teloorgang van de Zuid-Limburgse mijnen.
De Vriend  uit 2012 was mij ontgaan, maar lag nu als aanbieding bij de boekhandel, kon ik dus niet laten liggen. Den Tex weet het moderne leven altijd mooi te vangen. Het leven van spionagediensten, van grote oplichters die wereldwijd opereren onder wel tien verschillende namen, de wereld ook van hackers, sociale netwerken en mobiele telefoons. De Vriend speelt in Amsterdam, veel herkenbare plekken dus. Er zit een enorme vaart in het boek, korte hoofdstukken, vaak wisselend perspectief. Je moet je hoofd er wel bij houden. De kritieken vielen destijds over het teveel aan toevalligheden in het boek. De vriend uit de titel, een grote vakantieliefde uit Dubrovnik, komt wel heel toevalling opnieuw in het leven van vertaalster Emma, een van de interessantste hoofdpersonen. Na een dag vol tegenslag botst deze Emma in een drukke uitgaansgelegenheid aan tegen Titus, een andere hoofdpersoon. Hun ontmoeting is cruciaal voor de afloop van het boek. Zou ze een deur verder naar binnen zijn gegaan, dan zou het verhaal heel anders hebben moeten aflopen.

Toeval bestaat. Een goede vriendin van me uit Amsterdam kwam in Sidney, in Darlinghurst, een vroegere buurvrouw tegen die ze jaren niet had gezien. Toevallig allebei in die stad, in die buurt, op dat moment, op weg naar twee totaal verschillende bestemmingen. Zou je die ontmoeting in een verhaal gebruiken dan zouden de lezers vast ook denken: dat is wel heel toevallig, ongeloofwaardig. Toch gebeuren dergelijke toevallige feiten altijd weer, iedere dag. Ze passen niet in ons logische systeem, maar misschien moeten we dat systeem maar eens aanpassen.

De Vriend van Charles den Tex blijft spannend tot de laatste bladzijden, dankzij het toeval.