Ans en Cor hadden het aan iedereen verteld, aan al hun 19 facebookvrienden. Eindelijk zouden ze ook eens op tv komen. Dat zat zo. Ze hadden een brief geschreven naar een consumentenprogramma over hun reis naar Turkije, vorige herfst. Dat was een ramp geweest. Slecht hotel, slecht eten, veel lawaai en een kapot zwembad; alle mooie beloften van de website werden in de verste verte niet waargemaakt. En nu mochten ze daar op de televisie over vertellen.
Dat leverde meteen al stress op, want wat moesten ze aan doen? Moesten ze nog naar de kapper? En wat mochten ze wel en wat niet vertellen? Ze kregen wijze raad van de mensen om hen heen, ze belden met de studio en werden een beetje gerustgesteld: niet te veel sierraden, geen al te opvallende kleding, op tijd komen en verder zo normaal mogelijk doen.

Maar je eerste televisieoptreden is dus niet normaal. Op de grote dag zelf – ze waren ruim een uur te vroeg – kregen ze eerst een voorgesprek. Het item zou maar vijf minuten duren, ze moesten zich dus beperken tot een of twee klachten. Ze oefenden alvast een beetje. Cor had de neiging veel te veel te vertellen, allemaal zaken die er weinig of niets toe deden. Ans viel hem dan in de rede. Nog een keer, nu mocht Ans beginnen. Maar zij legde het niet goed uit volgens de redacteur, de kijker moest het wel goed kunnen volgen. Nog een keer oefenen, en nog eens. Voor Cor hoefde het toen al niet meer.

Tijdens de opname stelde de presentator de eerste vraag aan Cor, die op zijn manier weer een uitvoerig antwoord gaf met veel details, Ans zat zich te verbijten. ‘Als ik het goed begrijp …” vatte de aardige presentator het antwoord van Cor samen. Ans kreeg ook nog een vraag, naar haar antwoord over het vieze eten werd als snel afgekapt, de tijd was om en de deskundige kreeg het woord. Dat was het dan.

Het programma werd twee weken later uitgezonden, op een warme zomeravond toen iedereen lekker buiten zat. Niemand van hun familie of kennissen had het gezien.
Maar goed ook, dacht Ans. Dat is eens maar nooit weer.