In de eerste klas van de hbs was ik verliefd op Josje. Als het om seks ging droomde ik van jongens, mannen eigenlijk, maar in de dagelijkse praktijk was het heerlijk om naar Josje te kijken. Een fijn gezichtje, een bescheiden meisje met opvallend veel humor. Haar ouders hadden een antiekzaak in de Eerste Dorpsstraat. Ik kwam graag bij Josje thuis, daar was het heel wat gezelliger dan in mijn kosthuis. We dronken thee in de keuken achter de zaak met haar moeder, een statige, struise vrouw die in feite de zaak dreef. Haar vader zag ik maar zelden, hij deed de inkoop en was vaak onderweg met het bestelbusje, naar België en Franrijk waar de meeste spullen toen vandaan kwamen. De zaak liep goed, verderop in het dorp hadden ze een mooie bungalow laten bouwen, waar ik Josje voor het eerst zoende. Daar bleef het bij want ik vertrok naar Rotterdam en kwam er achter dat je ook heel goed met jongens kon zoenen.
Van Josje hoorde ik zo af en toe nog wat. Als ik in het dorp kwam, liep ik altijd even binnen in de zaak waar ik dan meestal de moeder trof. Net als vroeger dronken we thee in de keuken aan de binnenplaats. Josje noemt zich nu José, vertelde de moeder, ze deed in Utrecht een opleiding voor schoonheidsspecialiste. Jammer want ze kon goed leren, ze had best kunnen gaan studeren, maar ja, daar had ze geen zin in.
Veel later kwam ik José tegen in Utrecht. Nee, ze zag haar ouders nooit meer. Ze was vier jaar getrouwd geweest met Tarik, een wat oudere man met een Turkse achtergrond. Haar ouders waren daar fel op tegen, wat zag ze in zo’n man? Maar Tarik was vooral een lieve man, heel attent en welgemanierd. Ze kregen een dochtertje, dat was voor hem een teleurstelling, hij had uit een vorig huwelijk al twee dochters en had nu zo op een zoon gehoopt. De verwijdering was heel snel gegaan, steeds vaker was hij op reis. Toen ze merkte dat hij geld van haar wegsluisde naar een rekening in Turkije, zette ze hem de deur uit en vroeg een scheiding aan.
Haar moeder had haar toen geschreven: ik had toch gelijk. Maar zo was het niet, zegt José. Het liep gewoon zo, het had ook heel anders kunnen gaan. Haar praktijk loopt goed, ze heeft tijd voor haar fantastische dochter. Ze krabbelt weer overeind. Ik zie nog steeds Josje in haar, dat mooie, fijne gezichtje, nu met droeve ogen.
Laatst reed ik door de Dorpsstraat. De antiekzaak was verdwenen.