De man reed in zijn scootmobile nu voor de tweede keer ons pleintje op. Je kan dan niet verder dus keerde hij, alsmaar om zich heenkijkend. Omdat ik de papierbak moest ophalen, liep ik naar buiten, half tien in de ochtend.
“Zoekt u iets?” vroeg ik hem. Hij bleef staan en keek me verschrikt aan.
“Er moet hier ergens een vrouwtje zitten dat diensten aanbiedt, op nummer 79, maar ik kan het niet vinden.”
Nee, dat klopt, we hebben geen nummer 79, zoveel huizen staan hier niet.
“In welke straat moet dat dan zijn?”
Hij noemde een straat in de Vogelbuurt, helemaal aan de andere kant van het dorp.
“Nee, dan zit u helemaal verkeerd, u moet achter de begraafplaats zijn, voorbij het station.”
Hij keek me nog steeds aan met schrik in de ogen.
“Zit hier dan geen lekker vrouwtje?” vroeg hij, “Ik heb nu zin.”
“Dat denk ik niet”, zie ik. De vrouwen hier zijn nu aan het werk of passen op de kleinkinderen. U moet echt verderop zijn.
Het begon zachtjes te regenen.
“Nou”, zei de man, “dan denk ik dat ik maar op huis aan ga. De zin is alweer over.”