Je ziet ze eigenlijk nooit meer, jonge  mensen met een bordje langs de snelweg, de duim omhoog. Te gevaarlijk, zegt men. Maar Caroline had toch een lifter meegenomen uit Keulen, waar ze was om enkele schilderijen te verkopen. Hoewel ze prima kan rondkomen van haar pensioen en alimentatie, scharrelt ze altijd ergens weer een opdracht vandaan waar ze belachelijk veel geld mee verdient.

Een aardige, vrolijke jongen, vertelde ze me. Greg, een Australiër. En hoewel hij eigenlijk naar Amsterdam wilde, was hij dolblij dat hij kon blijven slapen in de logeerkamer in Bussum, bedoeld voor haar dochter die ze nog maar zelden ziet.
Even was de gedachte door haar hoofd gegaan om hem in haar eigen bed uit te nodigen, maar er waren geen broeierige blikken gewisseld, geen handen op bovenbenen gelegd, er was helemaal niets gebeurd.

Ze hadden de volgende morgen gezellig ontbeten, veel muesli en koffie. Greg had verteld over zijn ouders in Tasmanië, ver weg down under, over zijn niet afgemaakte opleiding aan de kunstacademie in Sydney en vage plannen om in Nederland verder te gaan met zijn studie. Hij mocht best een paar dagen blijven logeren, met de trein was je zo in Amsterdam, had ze uitgelegd.

En zo had ze opeens een logé. Ze raakte er aan gewend. ’s Morgens ontbeten ze samen, hij praatte honderd uit, ze leerde hem zijn eerste Nederlandse woorden. Hij was grappig, hield van ‘oldies’ zodat ze samen naar Pat Boone zaten te luisteren en luidkeels mee zongen: ‘Oh Bernadine!’ Om een uur of elf vertrok hij dan naar Amsterdam en kwam dan pas laat weer terug. Zo ging dat vijf dagen door en op zaterdag kwam hij helemaal niet meer thuis. Natuurlijks wist ze dat ze zich niet ongerust moest maken, maar dat deed ze toch. Zondagmiddag kwam hij pas weer bovenwater, een beetje verfrommeld. Hij was moe, zei hij en ging slapen.
Caroline had ondertussen zijn was gedaan, wat sokken en ondergoed, een oude handdoek, een overhemd, meer niet. Om zeven uur klopte ze bij hem aan, met de was. Hij was net wakker. “Ik ben verliefd”, zei Greg. Het was hem aan te zien. “Nee, niet op een meisje. Op een jongen, op een Amerikaan die in Amsterdam woont. Ik ga morgen bij hem logeren.” Caroline moest het even verwerken. Dat hij gay was, verbaasde haar niet. Maar dat hij nu alweer wegging, daar moest ze erg aan wennen.

De volgende ochtend had ze een vroege afspraak bij de tandarts, maar die belde ze af. Ze dekte de tafel extra feestelijk. Ze bracht hem met de auto naar het station. Daar ging hij met zijn rugzak, ze keek hem nog lang na.

De hele week voelde zich ellendig. Na een week belde hij haar, of ze het leuk vond om met zijn drieën te gaan eten, in Amsterdam. Daar moest ze nog even over nadenken.

Meer over Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Even geen rode tas http://wp.me/p1MauM-OV 
Liften http://wp.me/s1MauM-liften