‘Je zuster op een houtvlot’. Nou heb ik geen zuster, dus toen ze vroeger zoiets tegen me zeiden gleed dat van mij af als een regenbui van een zee-eend. ‘Spuit elf geeft modder’ was ook een mogelijkheid. Mijn bijdrage werd weer eens niet op prijs gesteld. Veel prestige had ik niet op de lagere school maar zo’n opmerking zette mijn fantasie wel in werking.

Wat deed die zus op een houtvlot? Waar voer ze naartoe? Ik zag beelden voor me van enorme houtvlotten zoals je vroeger in Zweden en Finland zag. Als je als schipper op zo’n vlot kon varen moest je wel een stoere meid zijn. Die zus op een houtvlot moest varen langs wilde stroomversnellingen, draaikolken en scherpe rotspunten. Een dame om je petje voor af te nemen. Maar een petje had ik ook al niet.

‘Jezus op een houtvlot’ was ook een mooie variatie, maar ja, Jezus kon al op het water lopen, die had helemaal geen houtvlot nodig. En mijn vriendjes begrepen het grapje toch niet. ‘En je broer er bij’, was mijn karige antwoord, maar ook dat maakte weinig weinig indruk. We gingen weer over tot de orde van de dag. In mijn dagdromen vaart mijn zuster, de kapiteinse, verder, zakt de rivier af helemaal tot aan de monding.