Het moet begin jaren tachtig geweest zijn dat ik een korte paasvakantie doorbracht met vriendin I. op Mallorca, toen nog niet overspoeld door het massatoerisme. Als het niet regende brachten we de ochtend door bij het zwembad en ’s middags maakten we een tochtje over dit boeiende eiland in de gehuurde auto.
Een van de laatste avonden besloten we naar de hoofdstad Palma te gaan, zo’n twintig kilometer bij ons vandaan. We parkeerden de auto aan de voet van de kathedraal – dat kon toen nog – verkenden de stad en gingen pas laat dineren in een aardig restaurantje in de oude binnenstad. Het eten was goed, het was er niet druk en de ober maakte een praatje. Bij de koffie vroegen we of hij ons iets kon aanraden, waar was nog iets leuks te doen in de stad? “Houden jullie van klassieke muziek”, vroeg hij. “Ja”, zeiden wij in koor, want dat was het geval. “Dan moeten jullie eens gaan kijken bij Abaco, hier vlak bij. Grote dubbele deuren, het kan niet missen.” Inderdaad om de hoek vonden we grote dubbele deuren met daarop een klein bordje Abaco. We moesten aanbellen. Een in uniform geklede portier deed open en nam ons op van top tot teen. We werden goed bevonden en naar binnen geleid.

Achter de deuren bevond zich de grote, hoge ontvangsthal van een waar palacio de ciudad met links een grote bar en gerieflijke bankstellen langs de wanden. Er waren nog niet al te veel gasten, allemaal kleurig gekleed. We keken onze ogen uit. Aan de bar bestelden we witte wijn die net zoveel kostte als ons hele diner, maar we kregen dan ook enorme kelken waar we het de hele verdere avond mee konden doen. Op de bar en op de lage tafels stonden kleine hapjes. Na wat rondgelopen te hebben, gingen op een van de banken zitten. Nu pas viel op dat er luide muziek te horen was: Vivaldi op discosterkte. Rechts achterin was een binnenplaats waar vuur brandde, in het midden leidde een brede trap naar een hogergelegen verdieping, de trap stond vol bloemstukken, twee hazewindhonden hielden de wacht. Aan de muren enorme schilderijen van romantische landschappen. De verlichting was schaars, op het parket dikke oosterse tapijten. Naast ons een indrukwekkende antiek kast, fruitmanden. Waar waren we beland, vroegen we ons af.

Langzaam werd het drukker, Vivaldi werd afgewisseld met Bach. Het was bijna twaalf uur en heren in smoking maakten de trap leeg. Het werd stil, iedereen keek omhoog. Bovenaan de trap verschenen de voorlopers van Victor en Rolf: twee elegante heren, halflang donker haar, in donker kostuums met kleurige dassen. Ze leken sprekend op elkaar, aan een halsband had ieder van hen een hazewindhond. Hand in hand schreden ze naar beneden, tree voor tree, het duurde eindeloos. Uit het plafond kwamen rozenblaadjes; uit de luidsprekers klonk het Requiem van Mozart op volle sterkte. Sprakeloos keken we toe. De gastheren mengden zich onder de gasten, wij schaamden ons een beetje voor onze simpele vakantieoutfit, wij vielen echt uit de toon. Tegen enen vertrokken we en reden door de nacht naar ons hotel, nog steeds vol van alle indrukken.

Toen ik vele jaren later nog eens op Mallorca was, heb ik overal gezocht naar Abaco, maar kon die dubbele deuren nergens meer vinden. Een club met die naam vond ik pas onlangs terug op internet. Ik had me regelmatig afgevraagd of we er wel werkelijk waren geweest – of dat ik het alleen maar had gedroomd.

_______________________________________________________________-

Deze ervaring vormde de inspiratie voor het verhaal ‘Slakkengel‘ http://wp.me/p1MauM-1gc 
De cocktailbar was destijds pas geopend. Altijd heb ik me afgevraagd waarom zoiets niet in Amsterdam bestond. Het interieur lijkt niet veranderd, is wat sleets geworden. Meer over Abaco Calle San Juan 1, Palma de Mallorca http://www.bar-abaco.es/imagenes