Het was een van de meisjes die ook woonden bij Juffrouw M.  Marjetta was onopvallend, klein en donker. Haar moeder werkte ergens in de buurt van Zutphen in een verpleeginstelling en kon daarom niet voor Marjetta zorgen. Vandaar dat ook zij woonde bij Juffrouw M. die zeven kinderen in huis had die om de een of andere reden niet meer thuis woonden. In de vakanties, als we de vertrouwde plek bij Juffrouw M. moesten verlaten, was Marjetta bij haar grootouders in Velp, vlak bij mijn oom en tante.

Over een vader had Marjetta het nooit. Ook bij andere kinderen was dat een teer punt. De mijne was in de oorlog omgekomen, daar kon ik nog mee voor de dag komen; pas later bleek dat het allemaal wat ingewikkelder lag. De vader van Eric woonde in een ver buitenland, die van Jan-Maarten had een zwak hart en die van de zusjes Cora en Elsbeth was aan de drank, wat we vooral vreselijk zielig vonden voor die twee meisjes. Had je een vader dan zorgde die ook nog eens niet goed voor je.

Tegen mij had Marjetta verteld dat haar vader een zeeman was, altijd op reis. Haar moeder had een fotootje van hem in haar portemonnee. Ze wilde heel graag dat hij eens thuis zou komen, maar dat ging niet, had haar moeder gezegd. Een keer in de twee maanden kwam de moeder van Marjetta op bezoek, een klein, spichtig vrouwtje. Niets voor een zeebonk, stelde ik me voor, maar ik had inmiddels begrepen dat de wegen van de volwassenen ondoorgrondelijk waren en verbaasde me nergens meer over.

Veel later hoorde ik van mijn tante in Velp hoe het het echt zat. Zij had het weer gehoord van de grootmoeder van Marjetta. Er was helemaal geen zeeman. Marjetta was de dochter van een Duitse marineofficier. Iets met zee was er dus wel. Maar de mooie meneer bleek getrouwd en niet van plan om ook maar iets te doen voor het zwangere meisje dat hij had achtergelaten in Amsterdam waar ze een opleiding volgde. De moeder van Marjetta vluchtte naar haar ouders, die haar met tegenzin ontvingen, ongehuwd zwanger en nog wel van een Duitser. Ze verspreidden het gerucht dat het een kind was van een Canadees, hoewel iedereen die goed kon rekenen wist dat dat niet kon kloppen, Marjetta was zes maanden na de bevrijding geboren. Pas jaren later vertelde de oma hoe het echt zat.

Marjetta kwam ik veel later nog eens tegen tijdens een onderwijsconferentie. Het ging niet zo goed met haar. Ze wilde graag herinneringen ophalen. Ik vertelde wat ik gehoord had. Ja, zij had het er erg moeilijk mee gehad. Haar moeder had weinig verteld, ze had veel zelf moeten uitzoeken. Ze had nu een naam en een foto van haar vader. Maar wat kon ze daarmee? Ze had een gewone vader willen hebben. Al was het maar een zeeman die om de paar maanden thuis kwam.