Het oude jongensinternaat van De Klokkenberg op de Ubbergseveldweg, later Schippersinternaat.

‘Dat moet voor jou als beginnende homo wel een fantastische tijd zijn geweest ’, zeiden vrienden wel eens. Nou nee. Bij ons op het jongensinternaat gebeurde nooit wat, tenminste, ik heb nooit iets gemerkt. Dat was anders op Engelse kostscholen en op katholieke internaten maar bij ons in Nijmegen was het wat seks betreft een dooie boel.

Tussen mijn 18^e en 22^e verbleef ik maar liefst vijf jaar op het protestantse jongensinternaat dat hoorde bij de Christelijke Kweekschool De Klokkenberg in Nijmegen. In tegenstelling tot anderen gedijde ik er best, heb het nooit vervelend gevonden. Toen ik er kwam, beginjaren zestig, was het er nog hopeloos ouderwets: hiërarchisch, streng, weinig comfort. De eerste drie jaar sliep je op slaapzaal, er was heel veel verplicht, je mocht weinig. Maar al in mijn derde jaar was er veel veranderd, we kregen allemaal een eigen kamertje, we mochten vaker de deur uit en vaker een weekend naar huis. Het laatste jaar woonde ik er min of meer op kamers, de achterdeur ging pas na twaalven op slot, het caféverbod bestond formeel nog wel, maar er werd niet meer gecontroleerd.

In de studiezaal, 1963

Al te intieme vriendschappen werden effectief tegengegaan. Op zaterdagmiddag mochten we de stad in, maar je moest wel op een lijst invullen met wie je iets ging ondernemen en wat. Minimaal met z’n drieën, want dat kleffe gedoe van twee vrienden samen, dat kon helemaal niet. Ik ging vaak met Onno op stap. We namen dan als derde een eenzame figuur mee die we na tien minuten met een kluitje het riet in stuurden. Onno en ik vermaakten ons dan samen in de stad: koffiedrinken bij V&D, lang rondhangen in platenwinkels en eindeloos luisteren naar de nieuwste Franse chansons. We zaten onderuitgezakt in de leeszaal van de Openbare Bibliotheek, tijdschriften doorbladerend die we op het internaat niet hadden zoals de Haagse Post. Er gebeurde nooit iets tussen ons. Dat we allebei op mannen vielen bleek later pas. Die derde figuur pikten dan weer op voordat we ons keurig om vijf uur afmeldden bij de leiding.

Met Pieter had ik lange gesprekken als we allang in bed hadden moeten liggen. We verstopten ons in een hoekje van een studiezaal of in het oudemannenhuis, een kleine bibliotheek met versleten fauteuils. We spraken over relaties, over de boeken die we gelezen hadden en lazen elkaar gedichten voor die we zelf hadden geschreven. Op een avond werden we betrapt. We moeten bij de ‘regent’ komen, die ons ernstig ondervroeg. We moesten zelfs de gedichten laten zien die we aan het bespreken waren; die gingen wel over duistere verlangens niet over erotische dromen of platte seks. We moesten beterschap beloven wat we deden, maar we hielden ons niet aan de gemaakte afspraken.

Er werd van sommige jongens gefluisterd dat het flikkers waren, maar enig bewijs ontbrak. Dat gerucht ging ook over een van de assistenten die een kamer had op de eerste verdieping. Een jongen leraar van de kweekschool die toezicht moest houden in de studiezalen.  Een knappe man vond ik, met een klein baardje. Vaak keek ik indringend naar hem, maar hij keek nooit terug.

Het oude schoolgebouw van De Klokkenberg, hoog boven de Waal, vlak voor de sloop in 1972.

In mijn eerste jaar kwamen we eigenlijk nooit op de zolders. Daar huisden de vijfdejaars in hun kotjes. Met één van hen, een student uit Limburg, had ik wel eens een gesprek. Hij nodigde me uit op zijn kamertje en schonk me, in een theekopje, jenever in. Nu gaat het gebeuren dacht ik hoopvol, maar er gebeurde niets. Hij las stiekem De Waarheid en vertelde me over zijn passie voor politiek.
De opwinding verdween dus al gauw, ik werd wel dronken en misselijk.