Opeens had ik een eigen klas, de vierde. Vijf jaar had ik op de kweekschol gezeten, maar ik wist helemaal niets. Niet hoe je met drukke kinderen om moest gaan, niet hoe je met ouders moest praten over het inbedplassen van hun zoontje, niet hoe je de kinderen een ingeklede vergelijking moest leren. Ik volgde de boekjes en kwam daarmee een heel eind maar was eigenwijs genoeg om daar af en toe van af te wijken. Maar al doende leert men en ik vond het tot mijn eigen verbazing leuk om te doen.

Het was een erg nieuwe school in Rotterdam-Zuid, met vele jonge leerkrachten die in hun vrijde tijd aan het studeren waren voor een akte. Het hoofd was een oude meneer die ambulant was en het grootste deel van de dag de krant zat te lezen in zijn kamertje. We vergaderden een keer per kwartaal en waren dan gauw klaar. Er bestonden nog geen ingewikkelde leerplannen, geen bijscholingsplannen, we gaven les zo goed en kwaad als het ging, de sfeer was goed en dat was het.

Ik had geen gymnastiekaantekening, maar mijn buurman gaf graag gym, ook aan mijn klas. In ruil daarvoor gaf ik dan aan zijn klas muziek of tekenen. Dat vond ik de leukste vakken. Mijn lokaal hing vol met werk van de kinderen, steeds weer nieuwe creaties, waar de collega’s nieuwsgierig naar kwamen kijken.

‘Het Lichtspoor’ was een protestante-christelijke school, dus begonnen we de dag met gebed en een verhaal uit de Bijbel. Ik had daar geen enkele moeite mee, de kinderbijbel van Anne de Vries was mijn leidraad en er waren voldoend spannende verhalen om te vertellen, vooral die uit het Oude Testament. Met het Nieuwe Testament had ik meer moeite. De leerlingen ook. Met Pasen tekenden ze paashaasjes die rondhuppelden rond het kruis op de berg Golgotha.

Als het buiten stormde waren de kinderen erg druk. Het kostte me heel veel moeite om ze weer stil te krijgen. Ook als ik moe was of mijn hoofd er niet goed bij had, was de klas onrustig. Het waren geen moeilijke kinderen daar in Rotterdam, de wijk was nieuw, de bewoners kwamen overal vandaan, uit de oude buurten van de stad, maar ook uit Zeeland en Brabant. Er waren nog nauwelijks allochtonen. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik de handigheid had om met lastige situaties om te gaan, ik was niet altijd de aardige meester die ik meestal was. Niemand hielp je bij dat proces dat elke beginnende leerkracht meemaakt.

Na anderhalf jaar vertrok ik naar Amsterdam, ik kon meteen aan de slag bij een totaal andere school aan de Mauritskade, bij het Oosterpark. Maar ik nam met enige weemoed afscheid van ‘Het Lichtspoor’ de school waar ik het vak heb geleerd, gewoon door te doen.