Het personeel van de Openbare Lagere school in Amsterdam-Oost was één grote familie. Al voordat ik was aangenomen moest ik in augustus naar het zomerhuisje van een van de oud-docenten waar het personeel altijd bij elkaar kwam om het nieuwe schooljaar in te luiden. Ik zou beginnen met een gemengde vierde/vijfde klas; inmiddels had ik zoveel ervaring dat ik dat wel op me durfde te nemen.

De eerst lesdag, begin september, zal ik niet licht vergeten. Het was warm, de ramen stonden open. Aan de Mauritskade werd gewerkt; het lawaai van de machines overstemden bij tijd en wijlen alles. Aan de achterkant was toen nog de Amstelbrouwerij waar vrachtauto’s af en aan reden, vaten over de weg rolden, ook al een bron van lawaai en onrust. Langzaam druppelden de dertig leerlingen binnen. Ze kwamen allemaal rond mijn tafel staan en hadden dubbeltjes bij zich voor het schoolreisje. Dat was het hoofd me vergeten te vertellen, ik wist niet goed wat ik er mee moest, schreef namen in een schriftje stopte het geld in de la. Na een half uurtje konden we eindelijk beginnen. Voor mijn neus zat een lang, slungelig meisje, Andrea. Regelmatig drupte er een enorme snottebel uit haar neus die ze ijverig wegpoetste. Andrea was een schat, maar kon eigenlijke helemaal niet meekomen en kostte me erg veel tijd. Het was een erfenis van mijn voorganger die het niet over zijn hart had kunnen verkrijgen om haar naar het bijzonder onderwijs te sturen.

Oosterpark

Aan de zijkant zat Robbie die met angstige ogen keek naar een terrarium dat op de kast stond. ‘Meester, de hagedis gaat dood.’ Dat kon er ook nog wel bij. Ik gaf Robbie en zijn buurman de opdracht het terrarium naar conciërge te brengen. Oom Piet deed de klusjes voor de school en huisde ergens ver beneden aan de binnenplaats. Hij zou in de vakantie voor planten en leven de have van de school zorgen. Pas na een half uur kwamen de jongens terug en brachten de klas verslag uit. De hagedis had zijn eigen poot opgegeten, oom Piet had hem niet genoeg voer gegeven.

Het duurde die ochtend heel lang voordat we een beetje gewoon aan het werk waren. De vijfde klas werkte uit het boekje, de vierde klas kreeg uitleg, waarbij de helft van de vijfde klassers ook zat te luisteren en vragen stelden.
De school had geen eigen speelplaats. In de pauze gingen we bij mooi weer naar het vlakbij gelegen Oosterpark waar de leerlingen heerlijk konden ravotten. De meesters en juffen zaten op de bankjes hun boterham te eten. Ze troosten daarbij de leerlingen die eenzaam waren, riepen hier en daar iemand tot de orde of plakten een pleister op een kapotte knie. Andrea kwam al gauw naast me op de bank zitten met haar snottebel. Ze stak als vanzelfsprekend haar arm door mijn arm. Het was mijn collega die een van de oudere meisjes vroeg zich over Andrea te bekommeren. Daar ging ze weer en wij hadden het verder over wat we in het weekend gingen doen. Want de stad bruiste, maar dat leek allemaal aan de school voorbij te gaan.

Het was niet makkelijk daar in Amsterdam, veel lastiger dan op mijn eerste school in Rotterdam. Ik heb het twee jaar volgehouden en het tweede jaar eigenlijk alleen omdat ik wist dat ik wat anders ging doen. En ook omdat het team fantastisch was, ik kreeg in alles steun en advies van de collega’s. Op deze school stonden altijd alle deuren open. Als de klas te lawaaiig werd, kon je die stil krijgen door er op te wijzen dat de hele school er last van had. Met mijn klassen bouwde ik langzaam een band op, onder meer door vaak spannende verhalen te vertellen en voor te lezen.
Het was een van mijn collega’s die me suggereerde om toch weer een studie op te pakken, ik kon omdat ik nog geen 27 was, nog een beurs krijgen. Ik deed een oriëntatiecursus van de theaterschool, waar ik erg veel aan heb gehad. Ik werd niet aangenomen, maar in plaats van de theaterschool begon ik in september ’72 als student Nederlands en zei het onderwijs voorlopig vaarwel.

Zie ook:
Voor de klas http://wp.me/1MauM
De zotte jaren zeventig  -studeren aan de UvA, vrijheid & blijheid http://wp.me/p1MauM-fc