Hij had een hekel aan het woord ‘backbencher’, maar hij was het wel. Hij zat nu drie jaar op de achterste rij in de Tweede Kamer en had met zijn portefeuille delfstofffen en mineralen ook maar weinig in te brengen. Een paar maanden geleden, toen het debat over het schaliegas oplaaide, luisterden zijn collega’s nog wel eens naar hem, maar dat onderwerp was allang weer in een la verdwenen en werd het stil rond hem.

Tot een paar weken geleden hij contact kreeg met een Vlaamse hoogleraar mijnbouwkunde die een revolutionair idee had. Met nieuwe technieken kon je makkelijk de nog aanwezige steenkool in Limburg uit de grond halen en wel op een groene manier, zonder utistoot, zonder schadelijke gevolgen voor het milieu. Steenkool kon een alternatieve brandstof worden. De mijnen konden weer open, zo beweerde deze prof.

Hij was al uitgenodigd door een lokale omroep in Limburg en mocht er over komen praten in een radioprogramma van de EO. Positieve maar ook skeptische reacties overspoelden zijn mailbox. Hij wilde dit onderwerp op de agenda van de Kamer krijgen, de minister van Economische Zaken moest ernaar luisteren. Zelfs de voorlichter van de fractie was nieuwsgierig, hij moest maar proberen om in een talkshows op de televisie te komen.

Zijn vrouw kocht voor hem twee nieuwe gekleurde overhemden, zijn kapper verfde zijn lichtgrijzende haar. ‘Pappa komt op de televisie’, vertelde hij zijn twee dochtertjes. De voorgesprekken met de redacties verliepen stroef, steeds meer informatie wilden ze hebben. Hij Skypte met Umberto Tan, die eerlijk zei dat hij er niets in zag; de redactie van De Wereld Draait Door vond het geen geschikt onderwerp voor hun programma, maar legde contact met een redacteur van Pauw & Witteman, die positief reageerde. Deze economie-redacteur had nog wel veel vragen, maar na een genoegelijk etentje met de Vlaamse professor werden de onduidelijkheden uit de weggeruimd: op vrijdag 8 november zou er een plaatsje voor hem zijn aan de beroemde tafel.

Maar op die dag raasde een tyfoon over de Fillipijnen. De hele uitzending van P&W werd omgegooid. Om 6 uur ’s avonds kreeg de backbencher een telefoontje  van de redactie, hij begreep toch wel dat de afspraak niet door kon gaan. “Volgende week misschien?’ zei hij nog hoopvol. Maar hij werd niet meer gebeld, hij trok zich mokkend terug op het achterste bankje, in zijn nieuwe overhemd. De Vlaamse professor was onbereikbaar.