De tweede serie over Dokter Deen op Vlieland trekt weer een grote schare kijkers (1,7 miljoen afgelopen maandag). Nederlands drama doet he goed op de tv, als het maar geen mislukt schooltoneel is, zoals de serie over Aantjes van de EO. Monique van der Ven is sinds haar blote verschijning in Turks Fruit de lieveling van het grote publiek, ook nu als dorpsdokter op Vlieland.

Ik kan er eerlijk gezegd geen touw vastknopen, aan deze vrolijke chaos. In het mooie doktershuis lopen zoveel mensen rond dat ik allang niet meer weet wie wie is. Alle personages hebben een duister verleden, hebben het ooit met elkaar gedaan of juist niet. Pleuni Touw speelt opnieuw de moeder van dokter Deen, ze is prettig dement. Ze vergeet dingen maar weet zich opeens weer heel veel te herinneren, nooit is ze apathisch of stuurs.  Soms denk ik dat ik naar een nieuwe versie van Medisch Centrum West zit te kijken.

Mijn heldin is de doktersassistente Gerda (Rian Gerritsen) die buiten alle verwikkelingen blijft en praktisch handelt als het noodzakelijk is.

Steeds weer komen er nieuwe  mensen van de boot af met snode plannen. De scènes zijn zo kort en flitsend gemonteerd dat ik al niet meer de moeite doe om het verhaal precies te volgen. Maar de locatie maakt veel goed, als je filmt op Vlieland – en het is altijd mooi weer – is het pleit al gewonnen.

Fijn voor de makers dat de afleveringen zo goed bekeken worden. Fijn ook voor Monique van der Ven en haar echtgenoot die het scenario schreef. Toch kan de serie niet tippen aan Scandinavische series als Borgen of The Killing. Daar is langer nagedacht over de uitgangspunten, over het scenario, daar hebben de makers zich ingehouden. De basis is gewoon beter.