Willem-Alexander moet ook nog een kerstboodschap doen.
Bij het woord ‘kerstboodschap’ denk ik aan de eerste plaats aan de lekkere dingen die ik nog in huis moet halen. Zoals elk jaar ben ik een paar dagen met mijn schoonfamilie in Friesland, in een grote logeerboerderij. Daar komt een en ander bij kijken, mijn lijstje is lang. Elke dag een beetje is mijn devies, dat lukt altijd wonderwel.

Maar bij ‘kerstboodschap’ denk ik dus ook aan wereldleiders, staatshoofden, imams, priesters en dominees die met de kerst geacht worden iets zinnigs te zeggen tegen hun gelovigen. Ze moeten moed in spreken, een mooie gedachte mee geven.

Willem-Alexander zit zonder twijfel al weken gebogen over zijn laptop, te  zweten op zijn eerste kersttoespraak. En natuurlijk wil hij het anders doen dan zijn moeder, minder formeel, minder bekakt, minder bevlogen misschien ook wel. Maar ja, hoe pak je dat dan aan? Je kan het toch niet gaan hebben over de grapjes die de kinderen maken. Hij wil serieus genomen worden, niet opnieuw op de hak genomen worden door LuckyTV.

Heb het maar eens over de dood van je jongere broer, dit jaar, zou ik als advies willen meegeven. Zo’n indringende gebeurtenis die je van dichtbij hebt meegemaakt leent zich goed voor een mooie bespiegeling over de zin en de zinloosheid van het leven. Over samen zijn, troost en omgaan met verdriet. Wijs dan op de kinderen die zo veerkrachtig zijn en voortgaan met hun plannen, hun idealen. Een prachtige kerstboodschap. Het is maar een idee.