De badkamer toverde ik om in een donkere kamer – 1973

Ergens onderin een kast vond ik mijn negagtievenboeken. Drie albums vol negagtieven, keurig gerangschikt en ook nog voorzien van een index. Ik mis een aantal foto’s die ik in 1975 in Jemen heb gemaakt, wie weet kan ik ze via deze negatieven terugvinden.

Een eerste inventarisatie levert al een aantal verrassingen op. Foto’s uit begin jaren zeventig, die ik al veertig jaar niet meer heb gezien. En nu hoef ik niet meer de donkere kamer in om ze af te drukken. Ik leg ze onder de scanner en kan ze via de computer bekijken oppoetsen, sorteren en eventueel afdrukken.

Jarenlang bouwde ik onze badkamer wekelijks om tot een donkere kamer. Dan films ontwikkelen, te drogen hangen en via de vergrotingskoker eindeloos turen naar de negtiefbeelden.  Papier klaarleggen, afdrukken maken en dan het papier in het ontwikkelbad via het stopbad naar het fixeerbad en ze drogen eventueel glanzen.

Precisiewerk, geduld vereist. En bereid zijn om tegenslagen te incasseren, want altijd zaten er stofjes op de lens, zaten er rare witte stipje op de foto. Of een rare zweem. Er zitten mooie foto’s bij, maar als ik ze nauwkeurig bekijk is er altijd wel iets mis. Ergens in de jaren tachtig verkocht ik de heleboel, nog net op tijd want nu worden donkere-kamer spullen alleen nog maar gratis aangeboden op Marktplaats.

Nu gaat dus alles digitaal. We maken nu te veel foto’s en kunnen ze direct op het scherm bekijken. Het gemak waarmee dat gaat is verre te verkiezen boven dat gepriegel met filmpjes, die stinkende donkere kamer en de uren die je kwijt was met het klaar zetten en het opruimen van alles en het gedoe met film en papier, het gedoe met licht.
Nooit meer in de donkere kamer – wat een zegen. En in die andere darkroom kom ik ook al jaren niet meer.