Caroline ken ik vooral als een sterke vrouw die er niet tegenop ziet om op een dag even heen en weer naar Zürich te gaan om een schilderij op te halen. Voor geen kleintje vervaard, altijd goed verzorgd, smaakvol gekleed. Maar vorige week zag ik een andere Caroline. Een ziek vogeltje, niet opgemaakt, haar in de war, onder een dikke plaid op de bank.

Eerst wilde ze helemaal niet dat ik langs zou komen, maar toen ik zei dat ik soep had gemaakt was ik welkom met mijn pannetje soep in een grote albertheyn-tas.  En het was geen griepje waar ze aan leed, ‘iets in mijn zij, hier’, zei ze en wees rechts onder de plaid. Ze was vorige week al naar haar huisarts geweest, maar die wilde het nog even aankijken. Nee, ze had geen koorts, maar was moe en had die pijn.

‘Zal ik Emmy vragen’, zei ze aarzelend. Emmy is een vroegere buurvrouw die doet aan iriscopie en andere onduidelijke therapieën. Zij zou door in haar oog te kijken feilloos kunnen zeggen wat er aan de hand was. ‘Geloof jij daarin? vroeg ik. ‘Mmmm’ antwoordde ze, want ze weet dat ik zeer sceptisch sta tegenover dat soort gedoe. ’ ‘t Kan toch geen kwaad als ze een keer kijkt’, verdedigde ze zich. ‘Nee’, zei ik. Maar voorzichtig herinnerde ik haar aan het uitstapje dat we nog geen twee jaar geleden maakten naar een kruidenvrouwtje ergens in Zeeland.

Caroline was ervan overtuigd dat ze aanleg had om kanker te krijgen en nu had ze gelezen dat speciale voedingssupplementen haar konden behoeden voor het ergste. Die kon je krijgen ergens op Walcheren. Op een kille woensdagochtend mocht ik mee naar Zeeland. Ik had een soort Berendien uit Wisp voor ogen, een gezellige dikke boerin met een heuse kruidentuin. Maar onze mevrouw woonde in een rijtjeshuis in Middelburg, was niet dik en geenszins een boerin en haar kruidentuintje bestond uit een spieterige peterselie in een potje op de vensterbank.  Op de eetkamertafel legde de mevrouw een aantal zakjes met kruiden neer, voor slechts 185 euro zou Caroline van een heleboel problemen zijn verlost. Ik keek Caroline aan, kon mijn lachen nauwelijks inhouden. Ze aarzelde even en zei toen ferm: ‘Ik zal er nog even over nadenken’.  Op de terugweg namen we in een wegrestaurant koffie met appeltaart. Ze zei toen: ‘Wie weet helpt dit ook wel.’

‘Maar wat dan wel?’ vroeg ze. ‘Terug naar de huisarts’, zei ik streng. ‘Laat haar eens goed goed kijken en je eventueel doorsturen; je moet zulke zaken serieus nemen.’ Ze belde meteen met de praktijk om een afspraak te maken, ze kon er die middag nog terecht. Gisteravond had ik haar even aan de telefoon. Het ging een stuk beter. Ze had iets gekregen tegen de pijn, het was gelukkig geen alvleesklierontsteking zoals ze vreesde, maar een spiertje dat ze had verrekt bij het tennissen. Ging vanzelf weer over.

Meer over Caroline:
Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Er iets aan laten doen http://wp.me/s1MauM-liften
De lifter http://wp.me/p1MauM-1ig
Op weg naar Drenthe http://wp.me/p1MauM-1ov