Je moet  goed kijken, maar er zit echt een vogel op de hoed die Maxima droeg tijdens het korte kennismakingsbezoek aan Rome, afgelopen donderdag. We zijn weer honderd jaar terug in de tijd. Deftige dames torsten rond 1900 hele fruitmanden en wildtaferelen mee op hun hoed, fazanten waren zeer geliefd. Het gevaar is natuurlijk dat de ogen van anderen in de eerste plaats gaan naar die vogel, daarna pas naar degene onder de hoed.

In Duitstalige landen is het niet verstandig een vogel mee te dragen, de uitdrukking ‘Sie hat einen Volgel’ betekent iets als: ze is kierewiet.

Het hoedje van Maxima deed me denken aan een liedje van Adèle Bloemendaal: Het vogeltje op Nelly’s hoed (tekst van Clinge Doorenbosch). Het loopt daarin niet goed af:

Maar na ’n poosje kwam er ruzie 

De hele boel die liep verkeerd 

Toen gingen ze maar uit mekander 

Want er werd niet geharmonieerd 

“Scheiden we als goede vrinden

Och het hart dat doet me pijn” 

Es wa’ viel zu schon gewesen 

Jedoch ’s hat nicht sollen sein 

Nellie zei:
“Al je cadeautjes hou ik liever maar 

Als souvenir aan jou – vind jij dat goed”

”Die staan in de lommerd op een rijtje bij mekaar!”

Zei ’t kleine vogeltje op Nellies hoed 

“Geef me enkel dan de verlovingsring maar weer terug” 

Sprak de jong’ling met een boordevol gemoed 

“Nou, dan ken jij Nel toch niet zoals ik haar ken.”

Zei ’t kleine vogeltje op Nellies hoed

Dat kleine vogeltje. (Dat hippe vogeltje) 

Dat hele kleine vogeltje (Dat hippe, hippe vogeltje)

Dat hele kleine vogeltje op Nellie’s hoed