‘Iconisch’ is voor mij nu al het woord van 2014. Het zoemt om ons heen, het zeurt, het schuurt, maar elke copywriter legt zijn pen pas tevreden neer als zijn ad het woord ‘iconisch’ bevat. Iconisch marmer is weer helemaal terug. De nieuwe Volvo rijdt iconisch door het Zweedse platteland, patissiers kunnen niet meer loskomen van de iconische Schwartzwaldtorte. De Iconic Beauty Company wil dat hun klanten zich voelen als een plaatje. Maar ook de sportverslaggever omarmt het woord. ‘Suarez deed ’t al bij  iconisch Ajax’ meldt de Telegraaf. Bayern is een ‘iconische club’, die miljoenen mensen inspireert. Het woord iconisch brengt de lezer naar onbereikbaar geachte hoogten, naar waarden en schoonheden die we altijd buiten ons bereik hadden gedacht.

Tot voor kort kenden we alleen iconen. Voorbeelden uit de kunst, de wetenschap, soms ook uit de wereld van de muziek of entertainment die zo bekend zijn, dat ieder ze op zijn netvlies heeft staan en als ijkpunt hanteert bij alles wat daarna komt. Afgeleid van het Griekse koinė = beeld. De iconen die we kennen uit de Grieks-orthodoxe kerk zijn zuivere afbeeldingen van Jezus, Maria of een heilige, zonder franjes of persoonlijke foefjes van de schilder. Het beeld, daar gaat het om.
Langzamerhand heeft het word een bredere betekenis gekregen, ‘een toonbeeld’ van iets werd ook een icoon genoemd. Elvis werd het icoon van een popster, Warhol het icoon van een kunstenaar. Nu gaat het begrip icoon al veel verder. Het kapsel van Audrey Hepburn uit Breakfast at Tiffany wordt al een icoon genoemd. De stap naar iconisch is dan nog maar heel klein.
En nu braaf wachten op een iconische Valenstijnskaart.