‘Ik haat ochtendmensen’ zegt Caroline en het lijkt alsof ze het meent. Ik ben na een etentje blijven slapen en heb, omdat ik nu eenmaal niet kan uitslapen, die zondagochtend alvast de tafel afgeruimd, de afwasmachine ingeruimd en koffie gezet. Caroline kijkt dat alles met verbazing en enige afschuw aan. Hoe kan een mens op zondag om half tien al zo actief zijn?

De haat die ze uitspreekt weet ik, is vooral jaloezie. Caroline houdt ervan om in hyperbolen te spreken. In haar Japanse ochtendjas nipte ze even van de koffie. Een gesprek beginnen is dan zinloos – ik ga verder met de dikke zaterdagkrant. Caroline verdwijnt geruisloos naar boven.

Soms, vooral in de zomer bij mooi weer, is ze er in de ochtend al vroeg bij en wil ze van alles ondernemen, maar dat is een uitzondering. Gewoonlijk heeft ze een uur of twee nodig om wakker te worden, om op te staan, koffie te drinken, eindeloos te douchen, zich aan te kleden (twee keer terug om toch weer iets anders aan te doen), zich op te maken, haar haar te doen. Daarbij wil ze vooral niet gestoord worden. Haar tweede huwelijk liep vooral stuk omdat John voor dat alles geen geduld kon opbrengen, die was al klaarwakker voordat de wekker afging.
Heel langzaam komt ze ‘s morgens op gang. Als het motortje eenmaal loopt, is ze niet te houden; ik ken weinig mensen van haar leeftijd die zo energiek zijn. Maar ze is een slow starter en daar moet je rekening mee houden.
‘Je ziet er weer stralend uit’, zeg ik als ze tegen elf uur naar beneden komt. Van haat is geen sprake meer. We gaan naar een ochtendconcert in Amsterdam en daarna staan er nog minstens drie activiteiten op haar lijstje. Als er vrienden zijn aangeschoven bij de late lunch haak ik af en vertrek lekker naar mijn eigen huis. Ik haat middagmensen.

Meer over Caroline:
Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Er iets aan laten doen http://wp.me/s1MauM-liften
De lifter http://wp.me/p1MauM-1ig
Op weg naar Drenthe http://wp.me/p1MauM-1ov