Gisteren kwamen ze even voorbij, de Olympische ijsdansers. Vrolijke koppels die vlekkeloos hun quicksteps, foxtrots en charlestons uitvoerden op bekende musicalsongs van lang geleden. Fraai uitgedost, mooi gekapt en altijd een strakke glimlach op het gezicht. De jury beoordeelt alles: de techniek, de presentatie. Alles moet synchroon, geen hand mag verkeerd staan, geen pasje te traag zijn. Leuk om naar te kijken, maar een Olympische sport? Dit is zo ‘old school’, leuk voor Holliday on Ice,  maar je kunt toch geen medaille toekennen voor de mooiste glimlach?