In de jaren vlak na de oorlog was alles wat Duits was natuurlijk verdacht en verkeerd. Heel erg verkeerd zelfs. Geen wonder dus dat de eerste voorstelling van de gloednieuwe Hoofdstad Operette in september 1945, de bekende operette over het jonge leven van Franz Schubert, opeens het Het Driemeisjeshuis heette. Een van de rollen was voor actrice Dora Paulsen. “Nog wel enigszins beïnvloed door het Cabaret speelt zij de rol van Mademoiselle Grisi, de operazangeres, met veel durf, waarbij de ze de hartstochtelijke jalousie van de zich gedupeerd voelende sterk provoceert”, stond in de krant.  Ze speelde die rol in het Nederlands. Richard Aurich, de regisseur, gebruikte muziek van Schubert maar ook van de in de oorlog omgekomen Willy Rosen; een van haar medespelers was de piepjonge Willy Alberti.
Het was de eerste rol van Dora Paulsen na de oorlog en het zou nog tot 1958 duren voor zij weer op de planken stond.
Feodora Pollen was in 1898 in Berlijn geboren, ze stamde uit een gezin van muzikanten en zangers. Al heel vroeg stond ze op de het toneel en werd opgeleid tot operette-zangeres. In 1917 ging er iets mis met haar stem en, zei haar vader, ze moest maar actrice worden. Met succes trad ze op in grote theaters;  later, in de jaren twintig, trad ze op in cabarets als ‘diseuse’, ze zingzegde chansons van o.a. Erich Kästner, Kurt Tucholsky en Friedrich Holländer.
Ze kreeg een engagement bij het befaamde cabaret van Rudolf Nelson. Het gezelschap met veel Joodse artiesten ontvluchtte in 1933 nazi-Duitsland, eerst naar Zürich en later naar Amsterdam. Nog tot in 1942 trad dit Kabarett der Prominenten op in Amsterdam en in Scheveningen.

Dora Paulsen trouwde in ’38 met kunstschilder Jo Voskuil en had een Nederlands paspoort gekregen. Ze hielp Joodse artiesten aan een onderduikadres en hoewel zij geen gevaar liep, durfde ze met haar sterke Duitse accent niet meer op de voorgrond te treden.

In gesprek met Wim Ibo, 1968

Het waren mensen als Victor van Vriesland, Simon Carmiggelt, Wim Kan en Wim Ibo die haar overhaalden om weer op te treden met haar vooroorlogse, Duitse repertoire. En ze had succes! Er was een enorme bewondering voor haar vakmanschap, haar voordracht en haar kennis van dat ijzeren repertoire dat een hele generatie Nederlandse cabaret-artiesten heeft beïnvloed. Annie Schmidt heeft een aantal keren gezegd dat zij enorm werd geïnspireerd door het venijn in teksten van mensen als Kästner en Tucholsky.
Dora Paulsen mocht weer gezien en gehoord worden, een dame om respect voor te hebben. Ze maakte, met pianist Enrico Neckheim een aantal platen, trad op voor de televisie en ging lesgeven aan de Kleinkunstacademie. Ze genoot van dat succes en het contact met de wilde, jonge studenten. Dat succes heeft maar kort geduurd, ze overleed in december 1970. Zij bewees het: Duitsers zijn niet allemaal slecht.