De ouders van Eric-Jan waren rijk, heel rijk. Met Pasen bijvoorbeeld ging het hele gezin een week naar de Rivièra en in de zomer vlogen ze vanaf het oude Schiphol met z’n allen naar Amerika, gewoon voor vakantie! Een enkele keer mocht ik bij mijn klasgenootje komen spelen. Ze woonden in een oude villa in een laan met acacia’s.  Daar merkte ik weinig van al die rijkdom. We kregen thee met een mariakaakje – dat kreeg ik in mijn pleeggezin ook. Wel hadden ze een dienstmeisje én een kindermeisjes, wat ik wel wat veel vond voor een gezin met maar drie kinderen. Bij tante Saar, bij wie ik in huis woonde, waren wel acht kinderen en zij deed het met een werkster, één keer in de week.

Eric-Jan had wel heel mooi speelgoed, zoals een elektrische trein. Zelfs als het buiten prachtig weer was, konden we daar geen genoeg van krijgen. Later wilde hij spoorwegingenieur worden, vertelde hij. Tijdens het aanleggen van een nieuw emplacement hoorde ik hoe ze zo rijk waren geworden. Zijn opa had lang geleden een belangrijke uitvinding gedaan. Hij had heel klein dingetje bedacht dat nu in elke auto met een benzinemotor zit. Dat kleine onderdeel zorgt ervoor dat de auto harder en zuiniger kan rijden. Amerikanen hadden de uitvinding van hem willen kopen, maar gelukkig had hij bedongen dat hij gedurende twintig jaar een bepaald bedrag kreeg per verkochte auto. Die twintig jaar waren allang voorbij, maar het was voldoende geweest om een geweldig kapitaal op te bouwen waarvan de ouders van Eric-Jan nog steeds profiteerden.

Dat leek me ook wel iets: één keer in je leven iets kleins, maar uiterst belangrijks doen en daar  je hele verdere leven de vruchten van plukken. Ik piekerde me suf wat ik zou kunnen uitvinden om die droom waar te maken, maar bedacht alleen dingen die er al bleken te zijn.

Later kwam ik Eric-Jan nog eens tegen in Den Bosch. Nee, hij was geen spoorwegen gaan bouwen; hij was manager geworden bij een fabriek die onderdelen maakte voor de Tulip-computers, ook hele kleine dingetjes.