Bij dit mooie weer wordt er weer buiten gespeeld. Op het pleintje verschijnen krijttekeningen en een echt hinkelspel. Met enkele en dubbele vakken, met grote cijfers er op. In het bovenste vak staat gewoon een 10. Geen woord.
Hinkelen was een meidenspel. Ik werd soms gedoogd, maar niet van harte. Moeilijk was het ook met veel ongeschreven regels, die vaak leidden tot hevige ruzies. Nooit op de lijn staan, nooit een vak overslaan. Zo hoort het en zo moet het. Conservatiever dan meisjes van elf bestaat niet. Er viel niets vals te spelen, eigen inbreng was onmogelijk.
En helemaal bovenaan stond geen cijfer maar in hoofdletters het woord DOOD. Kwam jouw steen daar terecht dan was het meteen afgelopen met je. Ook de dood hoorde bij het gewone leven op een mooie lentedag. Zo leuk is het leven nu eenmaal niet.
Lid van
Top berichten & Pagina’s
- Houzee – taal en politiek
- Per Petterson de kralenrijger in ‘Twee wegen’
- Akoleienstraat
- Palestina ligt in Gelderland - plaatsnamen
- Rita Reys en Scheveningen
- Lelijk Nederland – een kwestie van perspectief?
- Navenant - woorden die verdwijnen
- Je zuster op een houtvlot
- Edgar Reitz ‘Die andere Heimat’ - opnieuw naar de Hunsrück
- Verdwenen en vergeten – de scharensliep
Blog statistieken
- 287.178 hits
Leuk…, het leven blijkt uiteindelijk altijd op lijden uit te draaien , misschien is het hinkelspel wel bedoeld om kinderen spelenderwijs uit hun illusie te helpen dat leven enkel leute en plezier zou zijn. Eigenlijk net zoals onze geboorte zelf al een aanwijzing is van wat het leven vooral zal inhouden.
Wij worden ter aarde geworpen en meteen mag duidelijk zijn wat ons te wachten staat.
De geboorte is gelijk een traumatische kennismaking met het leven, extreme pijn en pijnkreten heten je welkom, een onthaal in de stank van ontlasting, bloederig slijm en ander lichaamsvocht…
Daar kom je dan, naakt, kwetsbaar, tentoongespreid in het schelle licht en temidden van hemeltergend lawaai.
En wees maar zeker, het leven begint met huilen, o ja, je moet en zal huilen.
Een voorproefje van de lijdensweg die de sterveling eufemistisch als “het leven” omschrijft.
Misschien moet dit proces de ter leven veroordeelden juist harden op de tuchtigingen die hen nog te wachten staan tijdens hun verdere bestaan.
Een kermis is een geseling waard, de kortstondige kermis van de verwekkers tijdens het verwekken is de levenslange geseling van de verwokkene.
LikeLiked by 1 persoon