Nog geen twintig was ik toen ik in de Pocketkelder in Nijmegen de Literaire Reuzenpocket 97 kocht Darwin & Gezellen van de jonge schrijver Ewald Vanvugt. Dat boek bracht me behoorlijk van slag. Wat een vaart. Wat een associaties. Geen touw aan vast te knopen, maar Vanvugt beschreef een wereld waar ik naar hunkerde: heel veel vrijheid, seks, de grote stad, de wereld.

Darwin staat al veertig jaar in de boekenkast als een herinnering  aan onstuimige tijden.  Vanvugt schreef nog heel veel, veel over relaties en vrouwen en in 1970 een opmerkelijk boek over zijn reis naar Afghanistan, toen nog een idyllisch oord vol gastvrije mensen, met kleuren, seks en heel veel hasj. Later schreef hij boeken en artikelen over ons koloniale verleden, over de uitbuiting, roof en moord en hoe gewoon we dat vonden.

Darwin & Gezellen sprak mij destijds zo aan omdat het gaat over een vriendschap van de onstuimige hoofdpersoon met een oudere homoseksuele man. Ze hebben geen seksuele relatie want de hoofdpersoon is erg hetero, maar er ontstaat een vriendschap die heel bijzonder is. Vanvugt schetst een wereld van homoseksuele mannen zoals ik nog helemaal niet kende en die me in hoge mate nieuwsgierig maakte. Een citaat:

 “… hoe twee mannen het leven hebben verdiend op elkaar, het elkaar hebben afgedwongen, het veroverd hebben in een mate waar iedereen van meegeniet, twee mannen, mensen van hetzelfde geslacht, maar geen van beiden een gebrek daaraan, wonen in één huis, leiden één leven, slapen niet meer bij elkaar in bed, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat ze elkaar hebben gesproken, al is er drieduizend kilometer, een kontinent tussen hen, ze bellen elkaar op, sturen telegrams, kussen elkaar iedere nacht voordat ze naar bed gaan zacht op de mond, doen alles om elkaar geen pijn te doen en slagen daarin meestal ook, natuurlijk: meestal, maar twee mensen kunnen elkaar niet beter kennen, liefhebben geen echtpaar, familie, soldaten aan het front, hoeren uit hetzelfde pand, homoseksuelen kunnen elkaar hartstochtelijker, met een dergelijke liefde uit de drek van de aan elkaar groeiende dagen halen.” 

Dat gaf mij, de jonge, zoekende homo, moed. Meer dan de boeken van Gerard Reve was dit een boek dat mij ervan overtuigde dat het mogelijk was: een man kan een man werkelijk liefhebben.

Zie ook: Nooit meer gelezen
Hubert Lampo http://wp.me/p1MauM-P1
Clare Lennart http://wp.me/p1MauM-uR
Mr. A. Roothaert http://wp.me/p1MauM-kG
Willy Corsari http://wp.me/p1MauM-kC