De afgelopen dagen heb ik als vrijwilliger van de Volksuniversiteit 300 folders in mijn buurt verspreid met het programma voor het komend cursusjaar. Bij voorkeur vroeg in de ochtend ging ik op pad en kwam ik in straten waar ik nog nooit goed had rond gekeken. Ik maakte mee wat postbezorgers, krantenbezorgers en andere hardwerkende Nederlanders natuurlijk allang weten: het huis-aan-huis bezorgen van drukwerk is geen sinecure. Je moet je langs verkeerd geparkeerde auto’s, langs  scheefgroeiende coniferen, door kniehoog onkruid wringen om bij voordeuren te komen. Dan is het de kunst om de brievenbus te vinden. In het gunstige geval zit die horizontaal ergens tussen buik- en borsthoogte, maar vaak ook zit ie  ergens op kniehoogte of is de bus verticaal verstopt in de zijmuur. Oude huizen hebben vaak nog vooroorlogse brievenbussen van een afwijkend, kleiner formaat, dat wordt dus proppen. Hoekhuizen met een zijingang zijn lastig: ze hebben de brievenbus  goed verstopt. Soms vind je hem los, vooraan de weg op een paal of tegen de heg, vaker ergens halverwege onder de klimop of de wingerd, soms ook heel ver weg bij een onduidelijke ingang.
Veel buurtbewoners hebben bij de gemeente een sticker gehaald en op hun brievenbus geplakt: bij JA/NEE gooi ik de folder wel in de bus, de paar radicalen die NEE/NEE verkondigen sla ik over, die krijgen lekker niks.
Het is nog stil. Een mevrouw laat haar hond uit, ze groet. Ik open kleine en grote hekken, kapotte en piepende hekken. Je komt duidelijk op privé terrein. Op die manier leer je je buurt wel goed kennen. Toon mij uw voortuintje en ik zal zeggen wie u bent. Soms zie je speelgoed slingeren, lege flessen of een volle vuilniszak. Maar ook zijn er veel aangeharkte tuintjes met bloemen en smetteloze tegelpaadjes. Een huis is duidelijk al maanden niet meer betreden, de voortuin ligt vol rommel, de brievenbus puilt uit, oude kranten en reclamefolders. Ik loop snel voorbij.

Verschillende huizen worden volgens waarschuwingsbordjes bewaakt door gevaarlijke honden, vrolijke poezen, fladderende vlinders of slaperige cavia’s; in een enkel geval ook door een echte beveiligingsdienst – tenminste, dat wordt gesuggereerd. Nu maar hopen dat de inspanning van alle vrijwilligers werkt en dat de buurtgenoten gretig de folder bestuderen en er een nuttige of aangename cursus uit kiezen voor het komend seizoen. Het kan ook gewoon op de website: http://www.volksuniversiteit.baarn