We hebben de oprit tussen onze huizen vernieuwd, de buren en ik. En dat was nodig ook, want de oude tegels waren gebroken of gebarsten, er groeide gras en onkruid tussen, de rode kiezels lagen overal maar niet keurig tussen de tegels. Nu hebben we mooie ‘waaltjes’ die keurig zijn gelegd. Wat wij nog moeten doen is het ‘invegen’, zo heet dat leerde ik van de overbuurvrouw, zorgvuldig los zand in de groeven tussen de stenen vegen, zodat alle openingen mooi worden opgevuld. Dat moet met ‘brekerzand met een hoge haakweerstand’. Een precies werkje, je moet de bezem goed sturen en het zand gelijkmatig verdelen. Tot mijn verbazing zijn er na een paar uur opnieuw allemaal gaten te zien, het ingeveegde zand is verdwenen in onderaardse holen en krochten, het in vegen moet telkens weer gebeuren totdat de ondergrond echt verzadigd is.

Tijdens het vegen heb ik veel tijd om na te denken. Hoe lang ik al wel niet bezig ben met het onderhoud van het huis, steeds ontdek ik wel weer iets nieuws dat vervangen of hersteld moet worden. Je blijft aan de gang. Het lijkt mijn eigen lijf wel, ook dat vergt steeds meer onderhoudsbeurten.
Terwijl ik dit schrijf begint het keihard te regenen. Ik ben benieuwd wat dat doet met het ingeveegde zand. Ben bang dat ik weer opnieuw moet beginnen.