Gisteren gebeurde het weer. Een oudere mevrouw met grijze knot kwam bij de apotheek met een klacht over bezorgde medicijnen. Een ingewikkeld verhaal, ik luisterde maar half maar zag dat de apothekersassistente achter het computerscherm ging staan en iets opzocht. Ze tikte gegevens in, en tuurde op het scherm. De mevrouw aan de andere kant van de toonbank wachtte geduldig, maar de medewerkster van de apotheker bleef op haar scherm turen, tot een gesprek kwam het niet.
Ik verwachtte dat ze zou zeggen: “computer says no”, maar ook zonder dat antwoord was de boodschap duidelijk, de computer bood geen oplossing en de apothekersassistente wist zonder digitale duidelijkheid niet wat ze moest doen. Teleurgesteld verliet de mevrouw met de knot het pand.

Steeds vaker praten we niet meer van mens tot mens maar kijken we tegen de achterkant van een computerscherm aan. Als je geluk hebt laat  de ander je meekijken. Maar dat helpt maar een klein beetje.
Mijn oplossing: maak een gat in het computerscherm zodat je contact kunt houden met de ander àchter de computer. Moet toch te doen zijn.