In de tijd dat ik les gaf op een grote middelbare school in Amsterdam-Zuid, begin jaren tachtig, was er nog geen sprake van een cateringbedrijf dat de baas was over de kantine. Die was toen nog stevig in handen van twee pronte dames die in drukke tijden beschikten over een heel leger aan familieleden die zorgden voor rust en vrede in de grote kantine beneden. Boven in de docentenkamer heerste mevrouw Mus, een familielid van een van de collega’s. Ze kwam om een uur of tien en zorgde voor de koffie in de kleine pauze. Daarna maakte ze alles klaar voor de lunch in de grote pauze om half een. Ze zette bordjes neer, zorgde voor koffie en thee; op dinsdag en vrijdag was er altijd iets extra’s: een kopje soep, een salade, een kroket. Mevrouw Mus wist alles van alle docenten en leefde mee met hun wel en wee. Ze vond het heerlijk om even bij te praten over thuis. Met mevrouw Mus ging het nooit over vervelende leerlingen of de komende examens, maar altijd over de zoon van wie je bang was dat hij verkeerde vrienden had, over de dochter die eindelijk zwanger was en die heerlijke kampeervakantie op Ameland.

Mevrouw Mus was het rustpunt van de docentenkamer. Als wij terug gingen naar onze lokalen ruimde ze alles keurig op, het keukentje was weer aan kant als ze om twee uur weer vertrok.

Elke school zou een mevrouw Mus moeten hebben. Z’n moederfiguur die altijd aspirines bij de hand heeft of een veiligheidsspeld om ongerechtigheden in je kleding te verhelpen. Die je moed inspreekt als je het even niet ziet zitten, die zegt dat je haar goed zit of dat dat nieuwe overhemd je zo goed staat. Ik weet niet uit welk potje ze betaald werd, veel zal het niet geweest zijn; maar ze deed het graag, jarenlang. We hebben feestelijk afscheid van haar genomen toen ze al tegen de zeventig liep.
Daarna kwam het cateringbedrijf en een nieuwe rector, er woei een nieuwe, koude wind.