Caroline had een prijs gewonnen. ‘Ik win nooit wat – en nu opeens dit’. Via een tijdschrift had ze iets ingestuurd. Ze was het alweer vergeten maar ze kreeg een paar weken geleden zomaar een reisje aangeboden: een weekend Reykjavik voor twee personen. Of eigenlijk anderhalve dag want, het was vrijdags heen en zondags alweer terug. Reykjavik. Ze kon zich er niets bij voorstellen. Het had ook een weekendje Leverkusen kunnen zijn, of Charleroi.

Maar ze zou logeren in een luxe hotel met sauna, zwembad en veel wellness. En alles was geregeld, ook het vervoer van en naar het vliegveld, het ontbijt was inbegrepen en twee keer een diner voor twee personen in het hotel. Dochter Jens wilde wel mee. ‘Is weer eens iets heel anders Mam en ik moet er hoognodig even tussenuit’, had ze gezegd. Ze had problemen op haar werk en de relatie met haar verloofde was weer eens op een dieptepunt beland.
Caroline had nauwelijks tijd gehad om op te zoeken wat er in Reykjavik te doen was, ze kende een IJslandse kunstschilder maar die woonde in New York. Volgens internet was het ook in IJsland zomer in juni, maar het kon er ook fris zijn. Ze had maar wat gepakt, truien en een vest. Eindelijk zou ze toekomen aan dat dikke boek van Robert Harris dat al lang wachtte om gelezen te worden.

Tijdens het wachten op het vliegveld en gedurende de vlucht bracht Jens haar op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen. Ze had het definitief uitgemaakt met David. Voorlopig wilde ze geen man meer zien! Caroline hoorde het allemaal gelaten aan, ze had dit verhaal al een aantal keren gehoord, ze verlangde erg naar een zacht bed om een uur ongestoord te kunnen lezen in ‘De Officier’ dat haar meer bezig hield dan de perikelen van dochterlief.

Toen ze eindelijk in de bus zaten naar de stad, motregende het. De buitenwijken van de stad waren grauw, het industrieterrein bood ook weinig om naar uit te kijken. Maar gelukkig werden ze voor de deur van het hotel afgezet, een grote kolos uit de jaren zeventig, met een mooie receptie. Vanuit hun kamer zagen ze nog net een klein stukje van de stad, de kamer was ruim en van alle gemakken voorzien. Ze pakten hun koffers uit en Caroline probeerde het gezellig te maken door de stoelen te verplaatsen en alvast het welkomstdrankje in te schenken. Jens wilde meteen de stad in voordat ze om zeven uur in het hotel zouden gaan dineren. Het centrum was ongeveer een kwartier lopen van het hotel. Maar het regende nu echt, zodat ze besloot een taxi te nemen. Caroline bleef op de kamer met haar boek.

Ze had even geslapen en zich wat opgetut, ze zou in de lobby wachten op haar dochter. Maar eerst verkende ze het gebouw. Beneden was een klein zwembad, een sauna, een schoonheidssalon. Ook kon je er afspraken maken voor massages en allerlei behandelingen. Ze zou morgen wel eens gaan kijken. Eigenlijk hadden ze alleen de zaterdag om iets van het eiland te zien, zondagmiddag vlogen ze alweer naar Amsterdam.

Jens stapte uit een witte Landrover. ‘Peperduur’, zie ze meteen. ‘Alles is hier duur.’ Maar ze vertelde ook over de Canadees die ze had ontmoet in een loungecafé in het centrum. Die was hier al een week en wilde hen morgen beslist de mooiste dingen van IJsland laten zien. Hij had een auto gehuurd en wist overal de weg. Haar ogen glommen. ‘Mmm’ antwoorde Caroline en dacht: Ga jij maar, ik blijf lekker hier met mijn boek.

Het eten was voortreffelijk, de bediening aardig, iedereen sprak uitstekend Engels. ‘En we moeten beslist naar de Blue Lagoon’, zei Jens. Daar had Caroline over gehoord of wel eens wat van gezien op de televisie, zo’n buitenzwembad met warm water uit de vulkanische geisers met heel veel mensen die het allemaal leuk hadden. ‘Ga jij maar met die Canadees, ik laat me lekker verwennen, hier in het zwembad. ‘Maar je moet toch iets van de omgeving zien Mam, je kan toch niet de hele dag in het hotel blijven. Sorry hoor, maar dat is toch onzin om helemaal hier naartoe te vliegen en dan niets te zien!’
Ja, maar ik heb er niet om gevraagd, dacht Caroline, bovendien het regent en waait hier heel hard, thuis is het aangenaam zomerweer. Ze dronken elk twee glazen wijn bij het eten bij de koffie vroeg Caroline om een Calvados. Met een prettig gevoel in haar hoofd verliet ze de tafel. Jens ging de stad nog in, ze had een afspraak, zei ze; ja met die Canadees.

De volgende dag, na een laat ontbijt, liet Caroline zich overhalen om toch een kleine excursie te maken. Jens werd opgehaald in de Landrover en zij stapte in een minibusje dat haar de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad zou laten zien De gids was een aardige student die veel grapjes maakte waar de andere vier gasten hard om moesten lachen. De beroemde Hallgrimskirkja stond in de stijgers. Het uitzicht vanaf het Pearlgebouw moest erg mooi zijn, maar die ochtend bij koffie met gebak zag ze vooral laaghangende bewolking en veel lelijke gebouwen. Ze was blij toen ze tegen twee uur weer bij het hotel werd afgezet en verder kon lezen in ‘De Officier’.
Om half vier had ze een afspraak bij de schoonheidsspecialist. Ze werd niet geholpen door een stoere IJslandse zoals ze verwacht had, een ‘dottir’ , maar door een ranke Somalische die uitstekend Engels sprak en bijzonder aardig was. Ze vond het geweldig in IJsland. Caroline liet haar huid insmeren met vulkanische modder en soesde een beetje weg bij lichte, esoterische muziek.

Jens kwam pas laat terug, vol enthousiaste verhalen. Meer over Hank, haar knappe Canadees, dan over het IJslandse landschap. De Blue Lagoon hadden ze overgeslagen, maar ze hadden gewandeld over rotsen en het strand en dolfijnen gezien en walvissen.

Op de kamer keken ze naar de televisie, want op CNN waren beelden te zien van heftig wereldnieuws. Caroline volgende het vanuit haar ooghoeken, verstoord omdat ze verder wilde lezen. Jens keek alsmaar op haar mobiele telefoon en tikte met twee handen driftig whatsapp berichtjes. Aan lezen kwam Caroline nauwelijks toe, ze sliep onrustig die nacht.

De volgende ochtend kwam Hank met hen ontbijten. Hij vertelde enthousiast over IJsland, hij wilde er wel langer blijven. Caroline luisterde aandachtig, ze kon straks aan haar kennissen veel over het eiland vertellen. Jens nam in de lobby hartstochtelijk afscheid van de lange Canadees, Caroline keek de andere kant op.
Om half elf zou de bus op de parkeerplaats staan, eindelijk weer naar huis. Op het vliegveld moesten ze een extra uur wachten voor ze konden vertrekken. Ze had het boek bijna uit. Spannend was het, mooi ook. In het vliegtuig las ze het laatste hoofdstuk, ze had tranen in haar ogen. Heerlijk even een weekendje weg, dacht ze.

Meer over Caroline
Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Er iets aan laten doen http://wp.me/s1MauM-liften
De lifter http://wp.me/p1MauM-1ig
Op weg naar Drenthe http://wp.me/p1MauM-1ov