Vorige week ging mijn vriendin Caroline naar een workshop modeltekenen. Eigenlijk kwam dat haar helemaal niet goed uit wat er zou die dag een ‘mannetje’ langkomen voor het dak, daar moest nodig wat aan gebeuren, als het hard regende lekte het. Maar ze had het min of meer toegezegd en vond dat ze Allard niet in de steek kon laten. Allard is een wat oudere kennis, ooit tekenleraar van de kunstacademie, die al jarenlang dergelijke exclusieve workshops voor liefhebbers organiseert. Het was in Hilversum, dus lekker dichtbij.
Vroeger hield ze van tekenen. Caroline heeft in Parijs op een kunstacademie gezeten, maar niet afgemaakt, mij is nooit helemaal duidelijk geworden hoe dat precies zat, maar dat verhaal hoor ik nog wel eens, zegt ze steeds. Ze tekent nu vrijwel nooit meer, tot haar spijt. Op vakantie neemt ze nog wel eens een schetsboek mee, maar het blijft bij wat gepriegel; ik kreeg een keer van haar een prachtige kaart uit Italië, met daarop een door haar getekend uitzicht vanaf het balkon, die kaart heb ik nog steeds.
Nu had ze dus 350 euro betaald voor een workshop waar ze eigenlijk geen zin in had, maar er zou een lunch worden geserveerd en alles speelde zich af in een hotel in het bos met ruime terrassen en grote buffetten.

Zes dames en een heer zaten in de lesruimte. En Allard was er natuurlijk die stond te praten met een slanke jongeman in een mooi zwart pak; dat moest het model zijn. Ze begonnen rustig aan met kleine opdrachten. Caroline zat naast een iets oudere vrouw die meteen vertelde dat haar man referendaris was op het ministerie, bij de afdeling Cultuur. En dat ze dol was op kunst. Tijdens het uitwerken van de eerste opdracht, een portret van de jongeman, kletsten ze wat over koetjes en kalfje, maar deze Marjan werd steeds enthousiaster toen ze hoorde dat Caroline alles wist over schilderijen uit de Cobra-periode. Want ze hadden boven de bank een echte Corneille hangen. Een echte Corneille! Caroline vertelde maar niet dat ze in haar berging wel acht Corneilles had staan, vier Appels én een Jan van Schoonhoven.

De lunch ging gepaard met een schuimende prosecco en veel gepraat. Marjan klampte zich vast aan Caroline die nauwelijks in de gelegenheid was om de andere cursisten te leren kennen. Gelukkig nam Allard haar even apart, om haar te vertellen dat hij haar schets van die ochtend zo opvallend vond, echt goed. Dat deed haar deugd want ze had het gevoel dat ze alles was verleerd. Tussendoor belde ze haar buurvrouw. Ja, ze had de klusjesman binnen gelaten en die was nu bezig op het dak. Zag er allemaal heel betrouwbaar uit.

Aan het begin van de middagsessie kwam de jongeman binnen, hij had zich verkleed, of liever uitgekleed, hij stond met ontbloot bovenlijf voor de witte muur en nam de pose aan van een tangodanser. Ze moesten nu proberen de beweging van het lichaam over te brengen op het papier, wat een erg lastige opdracht was. Caroline makte eerst een aantal schetsen, voordat ze besloot er een uit te werken. Marjan naast haar zuchtte diep. Het lukte haar niet om de draaiing van het lichaam te pakken te krijgen. Allard kwam naast haar staan om haar aanwijzingen te geven: ‘Kijk goed naar de manier waarop hij staat en hoe vanuit de heup de draaiing begint’. Marjan keek en keek, maar haar schetsen leken in de verste verte niet. Jaloers keek ze naar Caroline die haar tekening al aan het uitwerken was. ‘Ik weet toch niet waar de heupen van een man zitten’, zei ze wat verontwaardigd. Caroline keek haar verbaasd aan. Zou ze haar referendaris dan nooit eens goed bekeken hebben?

Toen ze thuis kwam stond de klusjesman nog bij zijn busje. Hij had wat reparaties verricht aan de dakkapel en wat pannen recht gelegd. Hij zou nog wel een rekening sturen. Het viel haar op hoe lenig hij in zijn auto stapte, een man met zwierige heupen.

Meer over Caroline:

Weekendje Reykjavik http://wp.me/p1MauM-1zn
Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Er iets aan laten doen http://wp.me/s1MauM-liften
De lifter http://wp.me/p1MauM-1ig
Op weg naar Drenthe http://wp.me/p1MauM-1ov