Mijn katten wagen zich nauwelijks buiten, het is er te gevaarlijk. Sinds een paar dagen laat de grote boom op de grens van mijn tuin en die van de buren zijn kastanjes vallen. Honderden moeten het er zijn, veel meer dan andere jaren. Misschien was het het warme voorjaar dat de kastanje goed heeft gedaan. De kastanjes vallen van een grote hoogte, zo’n meter of zes of meer. Ze komen dus met een behoorlijk vaart naar beneden en in verhouding tot een kattenkop is een kastanje een groot, gevaarlijk projectiel. Als de kastanjes op het dak van het schuurtje terechtkomen hoor je een harde knal, als een geweerschot. De katten vluchten dan snel naar binnen en kruipen achter de bank.
De buren en ik zijn in de weer met vegen en harken. Emmers vol heb ik bij elkaar geharkt. Vroeger kreeg je van de boer een dubbeltje voor een emmer, hij gaf ze aan de varkens. Maar hier is in de directe omgeving geen boer te vinden, dus verdwijnt alles in de groene kliko. Via de recycling worden die kastanjebommen dan omgezet in mooie tuinaarde. Over een week is het weer voorbij en durven de katten weer naar buiten.

Geniet er maar van zolang we nog niet naar de stad zijn verhuisd. Volgend jaar voor jullie geen tuin en geen bommen meer, gewoon weer de kattenbak in de bijkeuken en een graspol in een pot op de vensterbank. Maar dat weten jullie nog niet.