Hij deed het best goed, de nieuwe koning. Willem-Alexander las de troonrede voor met meer overtuiging dan vorig jaar, toen hij zichtbaar nerveus was. Zou hij veel geoefend hebben, dacht ik. Voor de spiegel? Zou Maxima met de videocamera in de aanslag alles een keer hebben opgenomen en hem streng hebben toegesproken? Zouden zijn dochtertjes giechelend hebben staan kijken in de deuropening, wat een vertoning! Of zou een acteur zijn aangetrokken om de koning nog eens te wijzen op de kleine accentverschillen, op de juiste articulatie, de gewenste dictie? Een of twee keer haperde de koning even maar in zo’n lap tekst is dat heel normaal, niemand die zich er aan stoorde. Bij het terugkijken viel me op dat de zin “De inzet van de regering is dat hierdoor de baankans van mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt groeit en dat iedereen die werk vindt er ook echt op vooruit gaat” vreemd klonk. Dat lag aan de klemtoon van het woordje ‘vooruit’. De koning las: vóóruit en dat klonk alsof hij het had over de voorruit van zijn dure auto. De klemtonen in he Nederlands zijn lastig. Er is geen eenduidige regel, de klemtoon verspringt van voor naar achter. Alleen door goed te luisteren kan iemand die Nederlands moet leren daar greep op krijgen en zal het toch nog zijn hele leven fout blijven doen. Net als heel veel geboren en getogen Nederlanders trouwens, want het gebruik van de juiste klemtoon is een onderdeel van de gesproken taak dat niet wordt onderwezen, waar maar weinig mensen aandacht voor hebben. Lang geleden vroeg een buurman me eens te kijken naar het volgende rijtje, ik moest het hardop voorlezen en en ging natuurlijk in de fout:   Achterveld Barneveld Wapenveld Bentveld Beneveld