Bij het opruimen kwam ik bijgaand kort verhaal tegen. Ik schreef het begin jaren negentig voor een verhalenwedstrijd. Keurig opgestuurd maar er nooit meer iets van gehoord.

Beetje kaal

08.45 uur. Ze voelt het als ze opstaat. Het wordt niets vandaag. Vera heeft onrustig gedroomd, de kat is om half acht op bed gesprongen, ze heeft hem eraf geduwd maar kon daarna niet meer slapen. Ze trekt haar ochtendjas aan en maakt thee. Ze zet de vuilniszak buiten en ziet de man van de overkant wegrijden in zijn Opel Kadett. Viezerik, denkt ze. Ze kijkt hem na maar hij ziet haar niet staan. Dan gaat ze naar binnen, doet vlug de deur dicht, maar ze is te laat, Kareltje is al ontsnapt. Nou ja, dat komt later wel. Ze drinkt thee en zet de televisie aan. Niet dat er iets is, maar het geluid maakt haar rustig. Jammer dat ze niet meer rookt. Ze gaat verder met de puzzel waar ze de vorige avond aan begonnen is, maar ze blijft steken bij 14 horizontaal: lijfelijk genieten, zeven letters.

11.15 uur. Ze belt haar zuster. Geen gehoor. Die ligt dus nog in bed. Of is de hort op. Naar Düsseldorf zeker, daar heeft ze tegenwoordig een vrijer zitten, iemand uit de herenmode. Vera heeft hem één keer gezien, een dikke veertiger met een pinkring en een dun snorretje. Niets voor haar dus, maar Greta is er tevreden mee. Leven en laten leven. Ze gaat haar nagels lakken en ze wil net aan haar linker pink beginnen als de telefoon gaat. John.
Haar relatie met John heeft al met al zeven jaar geduurd. Zij vindt dat het al anderhalf jaar uit is, maar John denkt daar anders over. Volgens hem wonen ze tijdelijk apart en moeten ze elkaar minstens een maal per veertien dagen zien. En zien vindt hij niet genoeg, hij moet de hele avond bij haar zijn, haar aanraken, zoenen en met zijn handen overal aan zitten.
“Ja John, wat is er?” Nou er is niks bijzonders, hij wil vandaag gewoon even langkomen. Hij heeft nog een klusje om vijf uur, daarna komt hij even langs, zomaar. Ja ammehoela zomaar. Hij komt vast niet om die plank vast te maken die al wekenlang scheef hangt in de keuken. “Dat moest je maar niet doen, John. Bovendien, ik ben er niet, ik ben bij m’n zuster.”
“Hoe laat moet je daar dan zijn?” wil hij weten. Ze weet het niet en het gaat hem ook geen donder aan. Voor ze het weet heeft ze alweer bonje met hem aan de telefoon. Maar hij komt wel, zegt-ie.

12.05 uur. Kareltje zit voor het raam te miauwen, hij wil weer naar binnen. Ze opent de voordeur en de kat strijkt langs haar benen. Ze geeft hem wat brokjes en begint dan opnieuw aan haar nagels. Ze heeft zin om zich vandaag eens op te tutten. Ze zal die blauwe jurk aan doen, die maakt haar zo slank. Ze kijkt in de spiegel en is tevreden over het resultaat. Ze moet nodig naar de kapper, maar met wat haarlak valt er nog wel wat van te maken. De fles Franse parfum die John ooit eens in een royale bui voor haar heeft gekocht is nog steeds niet leeg.

13.15 uur. De postbode heeft de catalogus van het postordebedrijf gebracht en ze bladert het boekwerk door dat dikker is dan het telefoonboek. Er staan mooie mannen in, in hun ondergoed. Er is een donkere man bij die haar bijzonder goed bevalt, wat aan de magere kant met een spits gezicht en weemoedige bruine ogen. Op een andere bladzijde staat hij in zijn zwembroek, bij het zwembad van een hotel. In de verte zie je palmen en een stukje van de bergen. Hij heeft stevige benen en is minder mager dan op de andere foto’s. Ze droomt weg in zijn armen, maakt een wandeling met hem langs het strand, een koele bries gaat door haar haar. Ze staat dicht tegen hem aan bij de reling van een brug. Ze eet met hem op het terras van een klein restaurant, zijn hand glijdt over haar hand, hij kijkt haar diep in haar ogen. Vera leunt achterover, de catalogus valt van haar schoot, ze morst koffie op de bank, maar ze merkt het niet. Ze kijkt door de vuile ramen naar buiten waar het grijs en somber is. Het liefst zou ze weer in bed kruipen.

15.20 uur. Ze draait Greta’s nummer nog een keer. Die neemt nu op. Nee, ze heeft niet geslapen en ze was niet naar Düsseldorf, ze heeft gewerkt. Ja echt, ze heeft een tijdelijke baan, misschien wel voor langer en ze vindt het nog leuk ook. In een winkel, vijf ochtenden in de week. Het verdient niet echt veel, maar het is toch mooi meegenomen. En weet je wat Hans-Jürgen zei toen hij haar vorige keer had gezien? Hij vindt haar sexy en wil een keer met z’n drieën. Wat zij daarvan vindt? Alsjeblieft niet. Nee dus. Greta vraagt nooit iets dus begint ze zelf maar over John. Ze hoort zichzelf opeens zeggen dat hij vanavond komt eten. Greta vind het fantastisch dat het weer goed gaat tussen hun tweetjes. Hoezo goed? Wat gebeurt hier allemaal? Waarom zegt ze zulke dingen, hoezo eten met John? Ze heeft helemaal niets in huis, ze moet nodig boodschappen doen.

19.25 uur. De ergste rotzooi is opgeruimd. Ze staat sla schoon te maken, ze heeft biefstukken gehaald en aardappelschijfjes, die kan je zo bakken. Hij komt achterlangs en zoent haar in haar nek. Pakt een borrel en verdwijnt naar de woonkamer. Ze heeft het warm. Wat is dat toch? Waarom voelt ze zich opgewonden? Ze brengt de sla naar binnen en ziet hem op de bank zitten. Kat op schoot, de televisie aan. Het ontroert haar. Alsof er niets is gebeurd. Kale oude man. Gekke John, Nog geen veertig en nu al kaal. Nou ja, een beetje kaal.

Zie ook
Opruimen, opnieuw beginnen http://wp.me/p1MauM-1B5
Opruimen 2 – Dia’s Eton http://wp.me/p1MauM-1BI
Opruimen – Meer dia’s Eton http://wp.me/p1MauM-1BU
Opruimen 3 – Oude Avenues http://wp.me/p1MauM-1C4