Het was een mooie zaterdag. En er kwamen mensen. Mensen die zomaar door mijn huis liepen. Die kritisch rondkeken, kasten open trokken, zelfs op zolder gingen kijken. Ja een mooie, diepe tuin, vonden ze allemaal. En een rustig pleintje, mooi groen ook. Leuke buurt. De meesten kwamen in stellen, sommige alleen, een stel had schoonvader ook meegenomen die vooral kritisch keek naar het houtwerk, vast een vakman. De oudere stellen gingen het huis meteen inrichten. Zou het bankstel wel passen in de krappe woonkamer, kan de linnenlast wel mee?

Ze hadden die dag een lijstje gemaakt, drie vier huizen gingen ze bekijken. Ook het mijne. ‘We komen voor de open dag’, zeiden ze dan bij binnenkomst, dat vermoedde ik al. ‘Hoeveel groepen zitten er in de meterkast?’ vroeg iemand. Geen idee, maar ik heb nog nooit een probleem gehad van te weinig stroom of zo. ‘Zitten er wel ventilatiegaten in de buitenmuur?’ vroeg een mevrouw bezorgd. Vast wel, dacht ik, nooit vochtproblemen gehad, maar ik wist het niet zeker. Ze kwamen, keken en gingen weer. Niemand bleef even gezellig zitten in de tuin terwijl het toch zulk mooi weer was. Ik had ook geen appeltaart gebakken of bonbons neergezet, mijn gevoel zei dat dat niet werkte. Ik mocht al blij zijn dat ik zoveel kijkers kreeg op de open dag, er waren ook mensen bij wie niemand langs kwam of maar een of twee.

Maar wie weet zit er een koperbij. Een is genoeg. De makelaar vertelde me dat een van de kijkers al eerder in de week op het kantoor langs was geweest en mijn buurvrouw zei dat ze een potentiële koper al eerderbij het huis had gezien, die had foto’s gemaakt. De andere buren zijn ook nieuwsgierig en willen een stem hebben bij de keus van de gegadigde. Maarveel te kiezen zal er niet zijn. Ik mag al blij zijn als er binnenkort een bod wordt uitgebracht, een redelijk bod voor mijn toch best aardige huis.