Ongemakkelijk voelde ik me erbij. De tachtigjarige vrouw, de ster van vroeger die niet meer goed uit haar woorden kon komen. Filmer Maarten Mourik ging vier keer op bezoek bij Adèle Bloemendaal (er was tien keer afgesproken) om een televisieportret te maken. ‘Eens wil ik er vanaf zijn’ heet de film, gisteravond uitgezonden op Nederlands 2. Dat ze er vanaf wilde was duidelijk merkbaar. Een eerlijk portret, de oude diva neemt nog een keer de touwtjes in handen. Ze bemoeit zich met het camerastandpunt (de plooien onder haar kin mogen niet in beeld!) met het licht. Een aantal keren doet ze niet open (neemt wel het brood in ontvangst dat Maarten voor haar heeft meegenomen), ze heeft er duidelijk geen zin meer in. Maar ja, ze is er voor betaald, zodat ze eindelijk weer cadeautjes kan kopen voor de kleinkinderen, zegt ze.
Ze heeft dan al een aantal attaques achter de rug. Soms moet ze zoeken naar woorden, hapert en kijkt bijna bang de camera in. Moest dat nou, meneer Mourik? Levert dit portret iets op wat we nog niet kenden van La belle Adèle? Dat ze wispelturig was, humeurig kon zijn, niet goed met geld kon omgaan, een slechte moeder was, ach dat wisten we toch allang. Dat ze ook een kwetsbare kant had, zoals dit portret zo goed laat zien, wisten we ook. Liever had ik nog eens haar zien optreden in haar gloriedagen met har mooiste liedjes, of een van de grote, idiote Rob Touber shows. Want Adèle Bloemendaal was behalve een commedienne en zangeres van carnavalshits vooral een van de beste vertolkers van het serieuze lied. Prachtig vind ik de opnamen die ze maakten van een aantal liederen van Brecht (Mijn zoon, Marie Sanders) liever had ik nog eens het programma gezien Meisjes in de grote stad, waarin ze samen met Jenny Arean in de vroege ochtenduren door het nog stille Amsterdam trekt en waarin ze samen de mooiste liedjes zingen (Bedstee aan het IJ).

Vorig jaar brachten Paus Groot en Sanne Wallis de Vries in hun theaterprogramma Adèle een Dubbelportret nog een een prachtige  ode aan de La Bloemendaal. Dat was voor mij genoeg. Gelukkig kon de oude, broze Adèle van Maarten Mourik soms nog even schateren zoals in de Bros-reclame.

zie ook:
after-paarty kapsel http://wp.me/p1MauM-1mA
het vogeltje op Maxima’s hoed http://wp.me/p1MauM-1rW 
mijn eerste recensie http://wp.me/p1MauM-if