De probleemwijken van de grote steden zijn voortdurend in het nieuws: kans op toenemende radicalisering, wantoestanden. De onvrede van mensen die in dergelijke troosteloze wijken wonen zou voor een groot deel veroorzaakt worden door hun benarde positie: geen werk, geen stage, discriminatie. Natuurlijk geldt dat voor een deel van de mensen uit de wijk. Er lopen ontegenzeggelijk veel gedesillusioneerde types rond die de schuld van hun weinig rooskleurige omstandigheden graag leggen bij de anderen, de veelal witte werkgevers, ambtenaren, politieagenten, leraren en hulpverleners. Nu zijn zeker in de grote steden de ‘anderen’ al lang niet meer allemaal wit en je kunt zo ook niet allemaal over een kam scheren.

In degelijke beschouwingen mis ik altijd een argument: de taalvaardigheid van de jonge mannen om wie het meestal gaat. Ze vinden zelf dat er niets mis is met hun Nederlands, ze kunnen zich op straat en in de omgang met hun vrienden immers uitstekend redden. Maar als ze een iets ingewikkelder tekst moeten lezen en duiden, als ze een brief moeten schrijven, gaat het mis. Bij een sollicitatiegesprek weten ze zich geen houding te geven en komen ze niet goed uit hun woorden.
Aan het taalonderwijs op het vmbo en het mbo wordt druk gesleuteld omdat allang duidelijk is dat het te kort schiet. Goed taalonderwijs begint al heel vroeg, vergt veel inspanning, geduld en medewerking van een hele gemeenschap. Door daarin te investeren voorkom je later veel problemen.