Vrouwen weten dat gewoon: in elke saaie jurk of trui, in elke alledaagse jas zie je er tien keer beter uit als je er een kleurige sjaal bij draagt. Een sjaal leidt af, de kijkers zien niet eens dat je lang niet naar de kapper bent geweest, ze zien alleen nog maar die sjaal. Vrouwen, zeker vrouwen met een publieke  taak of vrouwen die wel eens voor een camera verschijnen hebben een kast vol sjaals: groot, kleine, bont, effen, geblokt met of zonder boodschap. Of is de arafatsjaal alweer uit de mode?
Zeker als er een fotograaf in de buurt is draperen ze de sjaal over hals en schouder en ze weten: ik sta er weer voordeling op.
Zo’n sjaal (shawl moesten we vroeger schijven) geeft de vrouw gelegenheid om zich te onderscheiden, je kunt er bovendien eindeloos mee variëren, er aan trekken, plooien, duwen en frunniken, kortom een onmisbaar kledingstuk.

Mannen hebben dat nog niet ontdekt. Als ze als iets dragen is het een stropdas, in de meeste gevallen nietszeggend, doodsaai.

Vroeger, tot in de jaren tachtig, onderscheidde de man zich nog wel eens door het dragen van een choker, een zijden sjaaltje dat je in het overhemd droeg. Maar dat werd al snel te nichterig bevonden en in de ban gedaan.
Ik heb besloten vaker een opleuksjaal te dragen. Niet omdat ik het snel koud heb, maar gewoon om de boel wat op te vrolijken tijdens grauwe dagen.
Wie weet ben ik eindelijk een trendsetter.