De weekenden dat we niet naar huis konden waren verschrikkelijk. Een keer in de drie weken mochten we naar huis. Daarna moesten we twee keer een weekend in Nijmegen blijven, met de verplichte kerkgang op zondag en daarna  verplicht wandelen, op zaterdagmiddag mocht je naar de stad. Lastig als je niet eens wist waar je moest zijn en zeker als je nauwelijks geld had om uit te geven. Ik zat dan vaak in de lunchroom van V&D met een of twee klasgenoten nadat we eindeloos platen hadden beluisterd in de platenwinkel, singeltjes en ep’s die ik wel zou willen kopen, maar ik moest wachten tot ik weer eens wat geld kreeg toegestopt.

Op de zondagavond was er voor iedereen de verplichte ‘zondagavondvergadering’. Oorspronkelijk bedoeld om onder leiding van een van de docenten de preek van die ochtend nog eens door te nemen. Maar begin jaren zestig was het al niet meer zo godsdienstig op het protestant-christelijke internaat. Soms liet een ouderejaars dia’s zien van een verre reis, of vertelde een van de ouders of docenten iets over een interessant boek. Om de zoveel weken was een bepaalde jaarlaag aan de beurt om een programma in elkaar te zetten. Met vriend en klasgenoot Onno zette ik in het eerste jaar een cabaretprogramma in elkaar waarin we beiden alle rollen speelden. Ook in travestie, al leek het nergens op, maar Onno zong als Marlène Dietrich (Sag’ mir wo die Blumen sind) en ik als Zarah Leander (Kann denn Liebe Sünde sein?), zonder pruiken, hoge hakken of make up, wel met een boa en een raar hoedje. We werden begeleid door een voortreffelijke pianist met wie we heel wat avonden hadden geoefend. Bert zat in het tweede jaar maar speelde zo graag piano dat hij dat klusje ook wel voor ons wilde doen. De reacties waren heel positief, zelfs de docenten gaven ons complimenten.

De maand erop was het tweede jaar aan de beurt. Ze hadden ook een liedjesprogramma in elkaar gezet. Het hoogtepunt was het pauzenummer: ‘Ik ben met Catootje naar de botermarkt gegaan’. Een populair liedje uit een televisieshow van Wim Sonneveld waarin tal van personages steeds een stukje uit het liedje zingen. Wonderlijk genoeg stond het maandenlang hoog genoteerd in de top veertig, naast Cliff Richard en Elvis Presley.
De regent van het internaat, onze geschiedenisleraar Groenhuis, zat vooraan met zijn vrouw en de enkele andere docenten. Tot onze verbazing liep hij op een gegeven moment het toneel op en onderbrak de voorstelling. ‘Schandelijk’ was het wat hier werd vertoond! We begrepen er niets van. Vorige maand had hij nog zitten klappen voor onze voorstelling met de jaren-dertigdiva’s, nu ging dit onschuldige liedje opeens te ver. Wat was er aan de hand?
Het refrein van Catootje gaat als volgt:
“Mooie benen, mooie benen”, zei de lichtmatroos; “Kom maar binnen, kom maar binnen”, zei de wafelvrouw; “‘k Zal je pakken, ‘k zal je pakken”, zei de toverheks; “Eerst betalen, eerst betalen”, zei de kastelein; “In de suite, in de suite”, zei de barones; “Heel voorzichtig, heel voorzichtig”, zei de ouwe heer; “Lekker zoenen, lekker zoenen”, zei de dikke meid; “In de kerk, in de kerk”, zei de dominee .

De tweedejaars speelden alle rollen met verve. De toverheks was eng, de deftige dame erg deftig. De dikke meid werd gespeeld door Alex, een graatmagere, lange jongen die een kussen onder zijn trui had gestopt om toch een beetje dik te lijken. De vrouw van de regent was op dat moment hoogzwanger en de brave meneer Groothuis meende dat zijn vrouw met dit liedje belachelijk werd gemaakt. Boos verlieten de regent en zijn vrouw de zaal. De leuke avond was opeens voorbij. Niemand wist hoe het verder moest. Er werd nog één deuntje gespeeld, mar de feestelijke stemming was weg. Anders dan anders eindigden we de avond niet met gebed en gezang.

Zie ook: Het internaat – bij ons gebeurde nooit iets http://wp.me/p1MauM-1k9