Minstens drie keer zag ik begin jaren zestig de film Jules et Jim en ik bewonderde Jeanne Moreau, die geweldige actrice van de Nouvelle Vague. Een mooie vrouw, intelligent, zelfbewust, muzikaal. In Jules en Jim houdt ze van twee mannen met wie ze allebei een relatie begint en plezier maakt, vaak ook met z’n drieën. Vrijheid, blijheid en hoewel de film speelt voor, tijdens en vlak na de Eerste Wereldoorlog, paste de sfeer goed bij die van de vrolijke jaren zestig. Hoewel – ik heb de film onlangs teruggezien en het verhaal is helemaal niet zo vrolijk.
Veel films van Jeanne Moreau zag ik nog daarna. Les Amants, intens erotisch geladen, l’Ascanseur pur l’échafaud, ongelooflijk spannend met die onvergetelijke trompet van Miles Davis, Viva Maria, grappig, Moreau vormt een mooi duo met Brigitte Bardot, Het Proces de intrigerende film van Orson Welles naar de roman van Kafka. Veel later nog Querelle, die vreemde film van Rainer Werner Fassbinder.

Ze is altijd zeer aanwezig, herkenbaar ook door dat mooie gezicht met die kenmerkende grote mond en die heldere, donkere stem. Jeanne Moreau zong ook, al in Jules et Jim. Later maakte ze een aantal platen die ik graag draaide, nu nog steeds te beluisteren via Spotify en You Tube. Ze is geen groot zangeres, maar heeft steeds de chansons uitgekozen die bij haar pasten. Toen ze ouder werd ging ze ook regisseren en produceerde ze enkele films.

Nu ze al de tachtig is gepasseerd staat ze nog een enkele keer voor de camera, maar deze ‘grande dame’ van de Franse film kan kieskeurig zijn. Haar laatste film dateert van 2012, Une Estonienne à Paris (A Lady in Paris) die sterk aan De Tweeling doet denken. Over die aanduiding ‘grande dame’ zegt ze in een interview in The Guardian “Dat zeggen ze alleen maar omdat ik er al zo lang ben. Als een actrice de veertig is gepasseerd, wordt ze een ‘grand dame’ genoemd. Oh God ze leeft nog steeds, bedoelen ze dan.”

Ze heeft een hekel aan nostalgie en het ophemelen van het verleden. “Wat voor zin heeft dat? Nostalgie betekent dat je wil dat alles altijd hetzelfde blijft. Ik ken heel veel mensen die nooit meer willen veranderen, nooit meer verkassen. Mijn God, denk ik dan, ze zijn al dood voordat ze gestorven zijn. Dat is vreselijk. In het leven moet je risico’s durven nemen.”

Liedje uit Jules et Jim https://www.youtube.com/watch?v=bWjCTLsTxVY
Muziek van l’Ascenseur pour l’échafaud https://www.youtube.com/watch?v=KprzOMXAuqY 

zie ook: Adele ontluisterd http://wp.me/p1MauM-1Dt
Och ja – Greta Keller http://wp.me/p1MauM-19w
Vrijwel vergeten – Barbara http://wp.me/p1MauM-14E