Eindelijk pakken de media een onderwerp op dat al heel lang speelt: het lot van kinderen van foute ouders. Nu, zeventig jaar na de oorlog wordt er nog steeds nauwelijks over gesproken. Maar die kinderen zitten ermee. Sommigen hebben er hun hele leven last van. In maart van dit jaar schreef ik over het dagboekje van mijn moeder dat zich bevindt in het Nationaal Archief. Het dagboek dat ik niet mocht kopiëren. Waarvan ik vind dat het helemaal niet thuis hoort in dat archief. Zulke persoonlijk documenten hebben geen rol gespeeld bij de strafprocessen voor het Tribunaal, ze zijn min of meer toevallig in beslag genomen en niemand heef de moeite genomen om ze terug te geven aan de familie, waar ze natuurlijk horen.
Ik ben lang niet de enige die zoiets is overkomen. Veel meer kinderen en kleinkinderen van ‘foute ouders’ ontdekken in het Nationaal Archief zeer persoonlijke brieven, foto’s, zelfs kindertekeningen. De Stichting Werkgroep Herkenning waarin kinderen van ‘foute ouders’ zich verenigd hebben, heeft aan de bel getrokken, maar het Nationaal Archief houdt de boot af. Van teruggave aan de familie kan geen sprake zijn, die documenten zijn Staatseigendom; om dat te veranderen zou een wetswijziging nodig zijn en de Minister van Justitie ziet daar de noodzaak niet van in.
Kopiëren van die stukken zou mogelijk in de toekomst weer kunnen, maar dan moet eerst, per geval, vastgesteld worden dat het inderdaad om zulke persoonlijke documenten gaat en daar kan voorlopig geen personeel voor vrijgemaakt worden.
Op maandag 22 december besteedde het radioprogramma Een Vandaag aandacht aan deze kwestie. De voorzitter van de Stichting Herkenning, mevrouw Cuny Holthuis, komt uitvoerig aan het woord, maar ook ik ben te horen met enkele andere – inmiddels oude – NSB-kinderen die over hun ervaring vertellen.
Stichting Werkgroep Herkennign http://www.werkgroepherkenning.nl
Radio-uitzending Een Vandaag http://www.eenvandaag.nl/binnenland/56227/nsb_kinderen_willen_familiedossiers_terug
Blog Het National Archief bewaart het dagboek van mijn moeder zeer zorgvuldig: http://wp.me/p1MauM-1sS
Kalfjes 
Mijn vader -en om duidelijk te zijn niet ik- behoorde tot de landelijke top van de LKP en ik ben al bijna 25 jaar voorzitter van de Stichting LO-LKP.
Ik heb voor tv ooit een gesprek gezien tussen een zoon van een verzetsman en een dochter van een “foute Nederlander”, nou, dat was voor mij kromme tenen. In mijn jeugd werd ik erop aangesproken dat ik naar school in Den Haag fietste in gezelschap van de zoon van een NSB-er, ik heb me daarvan niets aangetrokken, die jongen was toch niet verantwoordelijk voor de keuzes van zijn ouders.
Maar er zijn nuances, toen ik nog niet getrouwd was ging ik met mijn latere echtgenote op bezoek bij haar oom en tante, daar ontmoetten we een oudere mevrouw die zich voorstelde als “mevrouw Rost”, deze visite heeft historisch kort geduurd.
Ik weiger kinderen van “foute ouders” te verwijten wat hun ouders in die tijd gedaan hebben maar in het kwaad volhardende kadavers als wijlen de “zwarte weduwe” heb ik altijd als de pest gemeden.
Verkeerde keuzes kan men maken en als men die erkent moet dat einde verhaal zijn, laat staan dat je hun kinderen iets kan verwijten en wie dat wel doet is zelf totaal fout.
LikeLike
ik volg Fulpsvalstar
LikeLike