Het was wel het ergste wat ze tegen me konden zeggen: “Hé, slome!” Ze hebben me als kind voor van alles uitgescholden: brillenjood, meidenlel, schele, schijterd. Ik was geen jongen die met de jongens kattenkwaad uithaalde, fikkie stookte, belletje trok, Ik ging nooit mee kikkers opblazen, ik zat liever binnen met een boek. Op school speelde ik liever met de meisjes die een geheime club hadden. Ik was niet goed in gymnastiek, durfde niet over de bok te springen, had hoogtevrees. Pesten van dieren vond ik niet stoer maar zielig. Veel was ik alleen want mij broertje was drie jaar ouder en ging zijn eigen gang, vond mij vast ook een slome duikelaar.

Dat veranderde allemaal toen ik een jaar of tien was. We kregen een nieuwe gymleraar op school, een nog jonge onderwijzer die me niet belachelijk maakte zoals de vorige, de altijd sigaren rokende gymmeester. Deze man leerde me over de bok springen door laag te beginnen en telkens een beetje hoger te gaan. “Zie je wel, je kunt het best.” Hij liet me eindeloos oefenen met balgooien, steeds harder, steeds preciezer. Hij liet me met het slaghout slaan bij slagbal: niet twee keer en dan roemloos afgaan, maar steeds opnieuw totdat ik de bal raakte en er lol in kreeg. Ik werd niet meer als laatste gekozen bij korfbal want ik kon nu wel sprintjes trekken en heel precies de bal door de korf mikken.

Ik bleef een buitenbeentje die liever in een boom klom met een boek dan hutten bouwde. Ik keek liever eindeloos naar al dat gewriemel in een mierenhoop dan dat ik mee ging zeilen in een wrak bootje. Maar ik was een buitenbeentje met zelfvertrouwen geworden.
Nooit zei iemand meer dat ik sloom was.