Dat zei hij altijd als hij thuis kwam na een of andere zakenreis: ‘Nah kleine, pak eens een biertje voor me’. Hij sprak nog steeds met een zwaar Duits accent waar ze zich steeds meer aan stoorde. Maar het was ook de toon waarop hij dat zei. Ja, ze was een stuk kleiner dan hij, het scheelde wel 25 centimeter. Maar ze was veel behendiger dan hij, sneller, slimmer.

Ze had hem leren kennen toen ze tijdens haar studie een half jaar in Berlijn woonde. Een heerlijke, zorgeloze tijd. Ze liep stage bij een reclamebureau en volgde tijdens de eerste dagen van de week colleges en schreef aan haar verslagen, maar vanaf donderdagavond stond alles in het teken van uitgaan en feesten. Met twee vriendinnen was ze altijd te vinden in de discotheek om de hoek, bij de Nollendorfplatz. Ralf leerde ze daar kennen zoals ze veel jongens en mannen leerde kennen. Ze boden haar een drankje aan, ze dansten samen en ze verwachtten daar dan iets voor terug, wat ze meestal wel kregen. Ze vond Ralf super aantrekkelijk, een wilde bos donker haar, een mooie kaaklijn en veel haar op zijn borst waar ze graag met haar handen doorheen kroelde. In de meivakantie kwam hij mee naar Nederland en iedereen dacht dat hij haar nieuwe verloofde was, maar daar wilde ze nog niets van weten.

Een jaar later woonde ze in Nijmegen en Ralf kwam regelmatig aanwaaien. Hij werkte niet ver over de grens in de buurt van Keulen, deed iets met computers. Ze had hem graag in haar bed, maar was altijd blij als hij weer wegreed in zijn Audi. Totdat hij op een dag niet meer wegging. Hij had werk gevonden in Tiel en vond het wel makkelijk om bij haar in te trekken in een huisje in een oude buurt, vlakbij het centrum. Ze sputterde eerst wat tegen, maar voor ze het wist had hij een soort kantoor ingericht in de logeerkamer en een zonnebank neergezet op de smalle overloop. ’s Avonds zat hij met de afstandsbediening en een blikje bier onder handbereik op de bank. Ze vond Ralf steeds minder leuk. Ze miste het alleen zijn.

Af en toe was hij zomaar een paar dagen weg. Ze kon hem dan ook op zijn mobiel niet bereiken, wist nooit wanneer hij weer zou komen opdagen. Er kwam veel post voor hem uit Duitsland, brieven van incassobureaus leek het wel en veel rekeningen.
Hij had haar nooit om geld gevraagd, maar langzaam groeide de onrust. Was hij wel te vertrouwen? Wat spookte hij allemaal uit? ‘Nee, niets aan de hand, alles gaat prima’, zei hij als ze hem bezorgd aankeek en dan stopte hij haar tweehonderd euro toe voor het huishouden.

Dat weekend leek alles weer gewoon. Ralf had gekookt, ze gingen samen naar haar zus, net een gelukkig stel. ‘Nah kleine’, zei toen ze rond elf uur thuiskwamen, ‘nu gaan we een feestje bouwen.’ Hij nam haar mee nar de slaapkamer waar hij nieuwe speeltjes toonde waarmee hij haar wilde verwennen. Want daar was hij dol op. Wat zij ervan vond vroeg hij nooit, ze speelde het spel mee om hem niet uit zijn humeur te brengen, ze was, merkte ze, bang voor hem.

Zondags sliep hij lang uit, terwijl zij beneden naar Vroege Vogels luisterde. Maar ze kon haar aandacht er niet bij houden, steeds dacht ze aan de man die boven in haar bed lag, die in diepe slaap was. Als ik nou eens een kussen op zijn hoofd drukte … Nee, hij zou wakker worden en hij was veel sterker dan zij. Kon ze iets in zijn bier doen, hem van de trap laten vallen? Allerlei gedachten spookten door haar hoofd. Een elektrisch kacheltje in het bad gooien? Maar hij ging vrijwel nooit in bad en ze had helemaal geen elektrisch kacheltje. Ze pakte haar laptop erbij en ging op zoek naar een geschikt middel om van hem af te komen. Het moest een ongeluk lijken, natuurlijk.

De geiser in de badkamer deed al een tijdje raar. Dat had ze vorige week gemerkt, ze douchte nu met het raam op een kier. Volgende week zou er een mannetje komen. Ze deed het raam stevig dicht en de ontluchting stopte ze vol wc-papier.
Ze telde tot tien, liep naar naar de keuken beneden; op de slaapkamer bleef het stil. Het koffieapparaat pruttelde, het ovenlichtje brandde, ze legde er twee broodjes in. Op de radio was een uitvoerige reportage over de otter. Boven haar hoofd hoorde ze Ralf rondlopen en het geluid van de badkamerdeur. Daarna luisterde ze niet meer.

Ze dronk haar koffie, at een broodje met zwarte-bessenjam, legde het na twee happen weer weg. Ze bladerde door de dikke weekendkrant, maar het lukte haar niet om ook maar een artikel helemaal uit te lezen, toch deed ze alsof. Ze belde haar beste vriendin, zoals elke zondagochtend en kon gelukkig  haar zenuwen bedwingen, zelfs bedaarlijk lachen om het hilarische verslag van een mislukte date. Boven bleef het stil. Pas na een uur durfde ze te gaan kijken.
Het was benauwd in de kleine badkamer, Ralf lag ineengezakt tegen de tegelwand aan, zijn hoofd helemaal scheef. Hij keek haar verbaasd aan, hij had kraaienpootjes rond zijn ogen zag ze nu. Hij bewoog niet meer. Met een resoluut gebaar draaide ze de kraan van de douche dicht waarbij ze niet kon voorkomen dat ze de natte Ralf aanraakte. Ze zette het raam op een kier en haalde met enige moeite de prop wc-papier uit het ontluchtingskanaal. Daarna belde ze 112.