Dat is het lastige van een ziekenhuisopname: je hebt opeens niets meer te vertellen, je bent overgeleverd aan mensen die het beste met je voor hebben, aan apparatuur die overal om je heen piept, knippert en met slangetjes aan je vastzit. Geen idee hoe lang dit gaat duren, niemand die het je vertelt. En als keurige patiënt schik ik me. De eerste dag laat ik alles over me heenkomen, nu op de tweede dag probeer ik langzaam wat meer grip op de situatie te krijgen. Ik had vanochtend geen zin om tot acht uur op het ontbijt te wachten, maar krijg het al om zeven uur. Vandaag ga ik van de hartbewaking af en kom ik, als alle uitslagen goed, zijn naar een ‘gewone’ afdeling cardio. De zaalarts moet nog langskomen om een en ander te bespreken, maar wanneer moet ik maar afwachten. Die rol van de afwachtende patiënt ligt mij niet zo goed, ik heb zelf graag de regie in handen, zeker nu ik na de dotterbehandeling van gisteren me weer prima voel.
Gelukkig heb ik een bed bij het raam, in het andere bed naast me hebben al drie andere mensen gelegen, die na een paar uur weer vertrokken. Soms is het gordijntje tussen de twee bedden dicht, maar dat voorkomt niet dat je alles hoort. In de verte op de gang gebeuren allerlei dingen die ik niet begrijp. Er lopen mensen heen en weer, ze gebruiken termen waar ik geen weet van heb, ze bespreken patiënten die ik niet ken. De nachtploeg zat nog om een uur of twee gezellig te kletsen en te lachen, hield me uit de slaap.
Geheel onverwachts ben ik in een andere wereld terecht gekomen; ik laat het maar een beetje over me heen komen, hoop dat het over hoogstens drie dagen weer voorbij is en ik al mijn beslissingen zelf kan nemen.
Lid van
Top berichten & Pagina’s
- Nooit doorgebroken – de carrière van Marjol Flore
- Nina en Frederik – nooit meer gehoord
- De jurk van Dione de Graaff
- Geen koninginnenkroon voor Caroline
- Waarom Esperanto verloor van het Engels
- En altijd is er Mieke – Mieke van der Weij freelance radio- en tv-journaliste
- “Als de hemel naar beneden komt hebben we allemaal een blauwe hoed”
- Je zuster op een houtvlot
- Mijn eerste recensie - Ramses Shaffy LP
- Miss World verkiezing – op Balinese wijze
Blog statistieken
- 359.515 hits
Kalfjes 
Jee, daar schrik ik van. Van harte beterschap!
LikeLike
Dat is nogal heftig! Van harte beterschap! Knap maar gauw weer op!
LikeLike
Erg akelig, ik wens je sterkte!
LikeLike
Gute Besserung! In dem Sinne!
LikeLike
Ja, heel erg herkenbaar. Je bent gewoon een ding in een bed. Voor iemand met controledrang is dat extra naar. Het beste is inderdaad maar om het allemaal zo kalm mogelijk te ondergaan. Fijn, dat je je alweer beter voelt na het dotteren. Beterschap en hopelijk geen rariteiten meer nu.
LikeLike
Sterkte en beterschap
LikeLike
Hoe gaat het nu met je? Weer thuis?
LikeLike
Toen in van de hartbewaking werd verplaatst naar de ‘gewone’ verpleegafdeling, vertelde ik tegen een aardige verpleger dat ik een blog had geschreven over het afhankelijk zijn. ‘Onzin’, vond hij. ‘mensen in een rolstoel, die zijn afhankelijk’. Hij kon zich niet verplaatsen in mijn situatie. Op de hartbewaking mocht ik niet van bed af. Alles: wassen, eten, plassen moest op dat bed gebeuren. Maar afhankelijk, nee dat was ik niet, volgens hem.
Hij kwam me de volgende dag nog even groeten op de verpleegafdeling. Hij had het stukje gelezen, ‘tja, als ik dat zo voelde … ‘
LikeLike
Beterschap Wilm Kalb!
LikeLike