Gewapend met een doos vol pillen stond ik in de startblokken om weer snel te herstellen. Steeds langere stukken lopen, op de fiets een boodschap doen, zelf de stofzuiger naar boven brengen. Ik voelde me goed, was optimistisch, zou wel weer snel de oude worden.
Gisteren ging ik voor controle naar het ziekenhuis, naar de ‘post-infarct poli ’ zoals dat zo mooi heet. Bloeddruk, hartslag, alles werd weer gemeten, ik deed een fietstest. De cardioloog kwam meekijken. Voor mijn gevoel ging dat fietsen best goed, ik kreeg geen benauwd gevoel op mijn borst, raakte alleen wat buiten adem, maar de cardioloog zag op de lijntjes die uit de printer rolden toch afwijkingen waar ze zich zorgen over maakte.

Begin volgende week opnieuw twee nachten in het ziekenhuis, opnieuw een onderzoek, voor de derde keer een katheterisatie. Dacht ik overal vanaf te zijn, begint het weer opnieuw. ’t Is voor mijn eigen bestwil houd ik me maar voor. Better safe than sorry. Maar het is wel een flinke tegenvaller. Ook daar moet ik mee leren omgaan. Lastig vind ik dat.
Ik had een stukje willen schrijven over Tarik Zahzah. 19 jaar oud en ook al een leven vol tegenslagen. Dan ga je dus gekke dingen doen. Ik zal het rustig houden en me schikken. Woensdag is het alweer voorbij.