Met die kwakkelwinters van tegenwoordig lijkt het helemaal iets uit de oude doos: schaatsen met een stel klasgenoten op de ijsbaan, op de ondergespoten tennisbaan van Shot of op de vijver bij Het Slot. Ik weet niet meer hoe we dat afspraken, maar we waren er altijd met dezelfde groep, de sfeer was aangenaam, speels, spannend. Kleine wedstrijdjes, elkaar achternazitten, uitdagen, mutsen afpakken. Het was nooit guur en koud, altijd fris winterweer met een schraal zonnetje.

In mijn herinnering was het elke winter wel een dag of tien goed schaatsweer. We konden zelfs op de schaats naar school. Eng was dat, onder bruggen door waar het ijs gevaarlijk dun was. In de pauze schaatsen we op de vijver van Schoonoord. Of we gingen, als het begon te dooien, scholletje trappen, we liepen dan over de lossen ijsschotsen vlak bij de oever, net zolang tot je een natte voet haalde.

Ik reed op Hudora kunstschaatsen. Mijn oom in Arnhem importeerde die en dus kreeg ik ze voor mijn verjaardag. Ik kon er prima mee uit de voeten, maar als jongen hoorde je natuurlijk te schaatsen op hockeyschaatsen. Ik had weer iets aparts, maar trok me er niets van aan, het resultaat telde en zeker voor de korte afstanden die wij schaatsen waren de kunstschaatsen, vastgeschroefd aan hoge bruine veterschoenen, goed genoeg. Echt zielig waren de klasgenoten die het nog moesten doen met Friese doorlopers, stevig ondergeboden met oranje linten, altijd gingen ze loszitten en moesten ze naar de kant om de linten aan te trekken.

Ik was geen lid van de ijsclub aan de Blikkenburgerlaan, maar soms mocht ik op een op de kaart van iemand anders daar een middag schaatsen. In de kantine kocht ik voor een dubbeltje een pennywafel, een ware traktatie. Op het middenterrein werd nog gedaan aan schoonrijden, op de zwierige melodie van Emil Waldteufel. In de buitenbaan reden de hardrijders hun rondjes op echte noren, hoge of lage. Daar stond ik met open mond naar te kijken. Wij rommelden maar wat aan langs de kant, soms probeerden we de hardrijders bij te houden maar moesten dat al gauw opgeven. Moe, hongerig en voldaan fietsten we aan het eind van de middag weer naar huis. Het begon te dooien. Een jaar lang wachten op nieuwe ijspret.