Op het naamplaatje van de verpleegkundige die aan mijn bed kwam, stond ‘Verpleegkundige Bekwaam’. Met zorg haalde ze de infuusnaald uit mijn hand, een precies werkje dat geen pijn mag doen en vooral geen sporen mag achterlaten. We raakten aan de praat. Ik vroeg naar dat bekwaam. ‘Is dat een soort onderscheiding?’ vroeg ik, ‘moest u daar examen voor doen?’ Ze begon te lachen. De aanduiding wees er inderdaad op dat ze bevoegd was om een aantal speciale handelingen te verrichten, maar de aanduiding bekwaam vond ze ook een beetje raar. Maar in het medische wereldje keek niemand er van op, iedereen was er aan gewend.
Vreemd, dacht ik, hoe zit dat dan met al die andere medewerkers die op zo’n afdeling rondlopen, zijn die dan niet bekwaam? Bekwaam betekent toch gewoon dat je weet wat je moet doen en dat je dat goed doet, of het nu gaat om het rondbrengen van de maaltijden of het legen van de nachtspiegel, zulke handelingen vereisen een zekere bekwaamheid.

Het woordje bekwaam kreeg in 1976 een negatieve bijbetekenis door de oudejaarsconference van Wim Kan, toen een van de hoogtepunten van het televisieseizoen. Wim Kan prees alle ministers uit het kabinet Den Uijl, noemde ze allemaal ‘zéér bekwaam’, maar trok daarbij zo’n lelijk gezicht dat het duidelijk was dat hij dat ironisch bedoelde. Bij mij is die negatieve connotatie altijd blijven hangen.
De aanbeveling bekwaam op het naamkaartje van die aardige verpleegkundige leek mij een misplaatste grap.

Zie ook: Zie ook: Afhankelijk http://wp.me/p1MauM-1IH  Kamer drie http://wp.me/p1MauM-1IMen Tegenslag http://wp.me/p1MauM-1IS Scènes uit het ziekenhuis http://wp.me/p1MauM-1J2

Wim Kan over héél bekwame mensen 1976 https://www.youtube.com/watch?v=SAZw-mVv1Gw