Vandaag beginnen in Minsk vredesbesprekingen over de strijd in het oosten van Oekraïne. Heel ver weg wordt er gesproken over mensen die ik soms zie op de televisie. Kapotte gebouwen, lege straten, kelders vol kinderen met bange ogen. Ergens ver weg in Europa wordt gevochten, worden raketten afgevuurd, rijden tanks door de straten, gaan mensen dood.

Het dringt niet echt tot me door. ‘Het is vlak om de hoek’, zegt Pieter Waterdrinker bij Eva Jinek op de bank, het is Europa. Dat verre oosten van Europa is voor mij altijd vaag en onduidelijk gebleven. Europa dat is voor mij Frankrijk, Duitsland, Engeland, Scandinavië en ook Spanje en Portugal, Italië. Dat is Antwerpen, Metz, Regensburg, Praag, Perugia, Stockholm, plaatsen die te bereizen zijn, waar mensen talen spreken die je kunt verstaan. Waar boeken worden geschreven die je graag leest. Waar musea zijn die je graag bezoekt.

En inderdaad ver weg, aan de randen van Europa, daar zijn ook nog landen, maar horen ze er wel bij? Dat onmetelijk grote Rusland en al die landen waarvan we nauwelijks iets weten: Bulgarije, Kosovo, Georgië, Azerbeidzjan, Armenië. Tijdens het Eurovisiesongfestival komen ze voorbij, de landen die altijd op elkaar stemmen, met kitscherige bands, opzichtige zangeressen. Daar hebben we op school niets over geleerd. Duister en woest, onherbergzaam, onrustig ook altijd. Revoluties, moorden, misdaad. Onbekend maakt onbemind.

Moet ik wakkerliggen van de strijd in Oekraïne? Het zou misschien wel moeten, maar het lukt me niet.