Soms hoop je tegen beter weten in dat ze je vergeten zijn, dat je nooit meer gebeld zal worden, dat je klaar bent met ziekenhuizen, cardiologen en hartproblemen. Niet dus. Op de poli waar ik voor controle langs moest, werd me verteld dat ik nog een keer naar het ziekenhuis moet, nu naar het AMC in Amsterdam voor een bypass operatie. Wel een hele moderne, een ‘sleutelgatoperatie’, waarbij niet meer de hele borstkas wordt opengezaagd en het hart niet meer wordt stil gelegd, met alle risico’s van dien. De hartchirurg gaat met zijn mini-instrumenten via een kleine opening tussen de ribben door naar de kransslagader die omgelegd gaat worden. Maar toch een operatie.

Het komt niet helemaal onverwacht, maar stiekum hoopte ik dat het niet nodig was. Veertien dagen hoorde ik niets van de dames cardiologen en nu dus deze mededeling. Gelukkig heb ik nog wel enige inspraak in de datum van de operatie, wat mij betreft het liefst zo snel mogelijk, dan hebben we dat maar weer achter de rug. Maar ik las ook over wachttijden van enkele weken, dat komt dan weer minder goed uit.

Ik vind het niet meer zo erg om nog een keer naar het ziekenhuis te gaan, zeker als ik van te voren weet hoe lang ik er moet blijven. Ik ken de procedures, weet wat kan en wat niet kan. Ik ga me er nu op instellen en kan de dingen meenemen die ik nodig heb, ga het bezoek plannen en zo meer.

En ik houd het hogere doel goed in de gaten. Momenteel heb ik nergens last van, maar het is de bedoeling dat mijn hart het nog heel lang uithoudt en gezonde kransslagaders zijn daarbij essentieel. Daar wordt dus aan gewerkt.

Zie ook: Afhankelijk http://wp.me/p1MauM-1IH  Kamer drie http://wp.me/p1MauM-1IMen Tegenslag http://wp.me/p1MauM-1IS Scènes uit het ziekenhuis http://wp.me/p1MauM-1J2 Bekwaam http://wp.me/s1MauM-bekwaam